Wiersze

• Złote gody
  Wisława Szymborska
  Musieli kiedyś byc odmienni,
  ogień i woda, różnić się gwałtownie,
  obrabowywać i obdarowywać
  w pożądaniu, napaści na niepodobieństwo.
  Objęci, przywłaszczali się i wywłaszczali
  tak długo,
  aż w ramionach zostało powietrze
  przeźroczyste po odlocie błyskawic.
  
  Pewnego dnia odpowiedź padła przed pytaniem
  Którejś nocy odgadli wyraz swoich oczu
  po rodzaju milczenia, w ciemności.
  
  Spełza płeć, tleją tajemnice,
  w podobieństwie spotykają się różnice
  jak w bieli wszystkie kolory.
  
  Kto z nich jest podwojony, a kogo tu brak?
  Kto się uśmiecha dwoma uśmichami?
  Czyj głos rozbrzmiewa na dwa głosy?
  W czyim potakiwaniu kiwają głowami?
  Czyim gestem podnoszą łyżeczki do ust?
  
  Kto z kogo tutaj skórę zdarł?
  Kto tutaj żyje, a kto zmarł
  wplątany w linie - czyjej dłoni?
  
  Pomału z zapatrzenia rodzą się bliźnięta.
  Zażyłość jest najdoskonalszą za matek -
  nie wyróżnia żadnego z dwojga swoich dziatek,
  które jest, które ledwie że pamięta.
  
  W dniu złotych godów, w mrocznym dniu
  jednakowo ujrzany gołąb siadł na oknie.