Wiersze

• Ulica Gajowicka
  Gabriel Leon Kamiński
   
   
  Powiedz mi, o czym myślisz u progu wiosny
  tu u szczytu śmiertelnego wzgórza, przywiązana do znaczeń,
  pamiętająca wszystkie śnieżne ferie i roztopy?
  Przecież nie każę ci żałować skarlałych ogrodów,
  śmiesznych altanek, gdzie kurczą się
  letnie miesiące przekwitania, a soki
  leniwie zastygają w słojach.
  Pociągi wówczas zwalniają na wiaduktach
  by spojrzeć na to bogactwo smaków
  zaklętych w pestkach.
  Teraz kładka nad ulicą
  odbija zachodzące słońce dzieląc
  bogactwo dla wybranych, a biedę po równo.
  Przecięta jak panegiryk w pół słowa, niedopowiedziana
  do końca dzielisz swój czas między wojskowy dryl
  pobliskich koszar, a ludyczne ogordowe dancingi...
  Nie znasz Rostanda, nie rymujesz krzyżówek życia
  jak Słonimski, obca jest ci poetycka mowa Leśmiana.
  Całe na opak twoje życie opisuje metaforę bólu
  zapiekłym milczeniem, wrodzoną niewiarą
  w niezłomność przyszłych pokoleń.
  Ciągle tylko w cieniu cokołu
  na którym kamienny orzeł
  niezdarnie próbuje rozprostować skrzydła
  nad szarym od spalin o  tej porze
  niebie.
   
  12.02.2006/10.04.2008