Wiersze

• Potęga smaku
  Zbigniew Herbert
  To wcale nie wymagało wielkiego charakteru
  nasza odmowa niezgoda i upór
  mieliśmy odrobinę koniecznej odwagi
  lecz w gruncie rzeczy była to sprawa smaku
  Tak smaku
  
  w którym są włókna duszy i chrząstki sumienia
  Kto wie gdyby nas lepiej i piękniej kuszono
  słano kobiety różowe płaskie jak opłatek
  lub fantastyczne twory z obrazów Hieronima Boscha
  lecz piekło w tym czasie było jakie
  mokry dół zaułek morderców bark
  nazwany pałacem sprawiedliwości
  samogonny Mefisto w leninowskiej kurtce
  posyłał w teren wnuczęta Aurory
  chłopców o twarzach ziemniaczanych
  bardzo brzydkie dziewczyny o czerwonych rękach
  
  Zaiste ich retoryka była aż nazbyt parciana
  (Marek Tulliusz obracał się w grobie)
  łańcuchy tautologii parę pojęć jak cepy
  dialektyka oprawców żadnej dystynkcji w rozumowaniu
  składnia pozbawiona urody koniunktiwu
  
  Tak więc estetyka może być pomocna w życiu
  nie należy zaniedbywać nauki o pięknie
  Zanim zgłosimy akces trzeba pilnie badać
  kształt architektury rytm bębnów i piszczałek
  kolory oficjalne nikczemny rytuał pogrzebów
  
  Nasze oczy i uszy odmówiły posłuchu
  książęta naszych zmysłów wybrały dumne wygnanie
  To wcale nie wymagało wielkiego charakteru
  mieliśmy odrobinę niezbędnej odwagi
  lecz w gruncie rzeczy była to sprawa smaku
  Tak smaku
  
  który każe wyjść skrzywić się wycedzić szyderstwo choćby za to miał spaść bezcenny kapitel ciała
  głowa