Wiersze

• Po Brukseli chodzę Pijany
  Konstanty Ildefons Gałczyński
  Po Brukseli chodzę pijany
  nie wódką, ale dziewczyną,
  kupuję kwiaty jak kretyn:
  mimozy i tulipany;
  
  po tych ulicach długich,
  po tych bezkresnych bulwarach
  szukamy pewnego domu,
  gdzie okno jest i gitara;
  
  okno takie wąziutkie,
  wysokie, aż pod chmurami,
  ze światłem i z tą gitarą,
  co spada na nas strunami;
  
  w struny okręcam dziewczynę,
  sam do niej jakby do śniegu
  przytulam się i wędrujemy
  daleko, daleko, daleko.
  
  Ach, dni są takie śnieżne,
  a noce takie czerwcowe 
  i źle mi, chociaż położę
  na jej kolanach głowę,
  
  gdy ja uścisnę najmocniej,
  gdy pocałuję najczulej,
  gdy pocałunki zabrzęczą
  tysiącopszczelim ulem.
  
  Bo ciągle czegoś za mało,
  bo ciągle czegoś mi szkoda.
  Bo ciągle mi ta dziewczyna
  przepływa przez palce jak woda.
  
  I co? Ślad jakiś na palcach,
  na włosach, na biodrach,
  wszędy i zapach okrążający
  tataraku i lawendy.
  
  Tylko cóż z tego, że upał,
  że zapach, choć wokół zima?
  Ta dziewczyna to strumień.
  Jakże strumień zatrzymam?