Wiersze

• Pierwsza przechadzka
  Leopold Staff
  Będziemy znowu mieszkać w swoim domu,
  Będziemy stąpać po swych własnych schodach.
  Nikt o tym jeszcze nie mówi nikomu,
  Lecz wiatr już o tym szepce po ogrodach.
  
  Nie patrz na smutnych tych ruin zwaliska.
  Nie płacz. Co prawda, łzy to rzecz niewieścia.
  Widzisz: żyjemy, choć śmierć była bliska.
  Wyjdźmy z tych pustych ulic na przedmieścia.
  
  Mińmy bezludne tramwajów przystanki…
  Nędzna kobieta u bramy wyłomu
  Sprzedaje chude, blade obwarzanki…
  Będziemy stąpać po swych własnych schodach.
  
  Wystawy puste i zamknięte sklepy.
  Życie się skryło chyba w antypodach.
  Z pudłem grzebyków stoi biedak ślepy…
  Będziemy stąpać po swych własnych schodach.
  
  Ty drżysz od chłodu. Więc otul się szalem.
  Bez nóg, bez ramion, w brunatnej opończy,
  Młodzi kalecy siedzą przed szpitalem.
  Widzisz: już pole. Tu miasto się kończy.
  
  Zwalone leżą dokoła parkany,
  Dziecko się bawi gruzem na chodniku,
  Kobieta pierze w podwórku łachmany.
  I kogut zapiał krzykliwie w kurniku.
  
  Kot się pod murem przeciąga leniwo,
  Na rogu człowiek rozmawia z człowiekiem…
  Znowu w sklepiku zjawi się pieczywo
  I znowu zabrzęczą rano bańki z mlekiem.
  
  Przejdą dni ciężkie klęski i rozgromu
  I zapomnij o ranach i szkodach…
  Będziemy znowu mieszkać w swoim domu,
  Będziemy stąpać po swych własnych schodach.