Wiersze

• Młody w Nowym Orleanie (Young in New Orleans)
  Charles Bukowski
  głodując, wysiadując w barach,
  a wieczorem włócząc się godzinami po
  ulicach,
  światło księżyca zawsze wydawało mi się
  sztuczne, może było,
  i w French Quarter oglądałem
  konie i graczy przechadzających się,
  wszyscy siedzący wysoko w otwartych
  wagonach, czarny kierowca, a na
  tyłach mężczyzna i kobieta,
  zazwyczaj młodzi i zawsze biali.
  i ja zawsze byłem biały.
  i ledwo co zauroczony
  światem. 
  W Nowym Orleanie można było się
  ukryć. 
  Mogłem olać własne życie,
  nietknięty.
  za wyjątkiem szczurów.
  szczurów w moim ciemnym ciasnym pokoiku
  szczerze oburzonych dzieleniem go
  ze mną.
  były ogromne i pozbawione strachu
  i gapiły się na mnie oczyma
  które sugerowały
  śmierć szybszą niż mrugnięcie
  okiem.
  kobiety były nieosiągalne.
  widziały we mnie kogoś
  zdeprawowanego.
  była jedna kelnerka
  nieco starsza ode
  mnie, ona raczej uśmiechała się,
  zwlekając z
  podaniem mi
  kawy.
  to już było dla mnie
  dużo, tyle
  wystarczało.
  było jednak to coś w
  tym mieście
  nie sprawiło że czułem się winny
  temu, że nie miałem potrzeby posiadania
  rzeczy które tak wielu innym były
  potrzebne.
  miałem spokój.
  zalegając na łóżku
  przy zgaszonych światłach,
  słuchając dźwięków z
  zewnątrz
  podnosiłem butelkę
  taniego wina,
  pozwalając aby ciepło
  winogronu
  ogarnęło
  mnie
  kiedy słyszałem szczury
  łażące po
  pokoiku,
  wolałem przebywać z nimi
  niż
  z ludźmi.
  będąc zagubionym
  będąc nieco stukniętym
  nie jest tak źle
  jeśli można się
  w ten sposób
  wyluzować.
  Nowy Orlean zapewniał mi
  to.
  nikt nigdy nie zawołał mnie tam
  po imieniu.
  bez telefonu,
  bez samochodu,
  bez pracy,
  bez
  niczego.
  tylko ja i
  szczury
  i moja młodość,
  aż pewnego
  razu,
  dostrzegłem
  co prawda przez
  nicość, że
  było to
  czczenie
  czegoś czego się nie
  robi
  a jedynie
  wie.
  
  przełożył Jacek Szafranowicz
  
  bandini21@go2.pl