Wiersze

• Kruki
  Jean Arthur Rimbaud
  Gdy szron osrebrzy nasze łany,
  Kiedy zapadłe senne sioła
  Na Anioł Pański dzwon zawoła,
  Nad zmarłym światem rozbujany,
  Niech z Twoich niebios, Panie Boże,
  Spłynie k\'nam drogich kruków może.
  
  O dziwne wojska, wrzasku dziki!
  We wasze gniazda wichr uderza.
  Lećcie na zżółkłe wód wybrzeża,
  Na dróg krzyżowych rozstajniki.
  Gdzie się wądolne rosy kładą,
  Rozpierzchłe, łączcie się gromadą.
  
  Po polach Francji, gdzie się pleni
  Wczorajszych zmarłych grób przy grobie,
  Kołujcie w smutnej swej żałobie,
  By człowiek baczył o jesieni.
  twój krzyk, żałobny ty nasz ptaku,
  Niech nas przy wielkim skupia znaku.
  
  Zaś piegż majowych śpiew radosny
  Na wierzchach dębu, co w zaklęty
  Pokładł się wieczór, jak maszt ścięty,
  Zostawcie tym, o święci wiosny,
  Których wśród leśnych gdzieś gałęzi
  Snadź beznadziejna klęska więzi.