Wiersze

• Wagon
  Adam Waży
  Dwaj kolejarze pod oknem palą i grają w karty
  co który bije atutem podnosi rękaw wytarty
  Rozmawiasz z manichejczykiem podobnym do buchaltera
  on bilansuje zło i dobro świat sprowadzając do zera
  Młoda para po ślubie w niebywałej emocji
  ogląda w książce rozłożony na części motocykl
  I ciebie można rozłożyć podobnym sposobem
  na serce mózg żołądek i wątrobę
  dlatego i ta anatomia nagle cię przeraża
  
  Patrzysz na ludzi za szybą idących w głąb korytarza
  Jest tam manekin z baczkami w rurkach wąziutkich spodni
  Dziewczyna z twarzą ujętą w płomyki czarnej pochodni
  obnaża jedno ramię starannie według mody
  Taki widok rozczulał cię i drażnił kiedy byłeś młody
  
  Luźne strumienie włosów z miedzianym połyskiem
  oczy przedłużone w strzałki barbarzyńskie
  owale twarzy rozbite jak wyspiarskie bóstwa
  zagubione powieki odnalezione usta
  maski wydobyte z dna kultów i marzeń
  w obojętnych wcieleniach płyną korytarzem
  niektóre z nich przystają na chwilę i przez szyby
  fosforyzują grzebieniem jak głębinowe ryby
  Ten pochód orficki nie rozeźliła i nie drażni
  zawczasu wypruwając cię z resztek wyobraźni
  
  Tymczasem jedna przesłała ci uśmiech daleki
  Nie znasz jej lecz poznajesz te czułe powieki
  te zgrywające się oczy które wołały zobacz
  gdy ktoś wieczorem jej głowę niósł pod ramieniem jak zdobycz
  Ach ona cię bierze za mędrca i właśnie przed tobą
  przechwala się że stać ją na miłość jaskiniową
  
  Kolejarze wysiedli i sam teraz siedzisz przy oknie
  Tą drogą w dawnych latach jeździłeś wielokrotnie
  Słupy biegną do tyłu i ów czas który minął
  pokrywa cztery topole melancholijną patyną
  
  Rozmawiasz z biuralistą technikiem studentem
  natrafiasz na dziwne zwroty nie wiadomo skąd wzięte
  chcesz inne dawne słowa usłyszeć od podróżnych
  kłócisz się z czasem i zadasz od niego jałmużny
  a oni siedzą przed Tobą barierą lat odcięci
  i daremnie szukasz ich prototypu w pamięci
  
  Te nowe pokolenia tak niepodobne są do poprzednich
  że nie można odnaleźć pokoleń pośrednich
  spojrzenia ich są jak sygnały bez klucza
  
  Z nieznanych przyczyn wagon gwałtownie zarzuca
  mijając przykre bo gołe budynki stacyjne
  Obok ciebie siedzą nie te osoby ale zupełnie inne
  To ludzie z wagonów śmierci wytraceni gazem
  Zabił ich śniąc swoje życie jarmarczny król-błazen
  
  Od tego czasu minęło już lat kilkanaście
  blizny się otwierają jak maskowane przepaście
  sól łez fosfory snów tam krążą w ukryciu
  i wspomnienia o zmarłych utrzymują przy życiu
  Usuwasz się w głąb jak po skałach jak mimowolny czarodziej
  imiona więzną ci w gardle i tłum się przy tobie schodzi
  
  Teraz konduktor obojętnie dziurkuje bilety
  korytarzem powoli przechodzą dwie zgrzybiałe kobiety
  One są starsze od ciebie i wiele zmian przeżyły
  na szyjach mają sine wysuszone żyły
  Przechodzi ktoś kto jest cieniem być może znałeś go niegdyś
  w tych nieobecnych oczach świecą dalekie śniegi
  Matka prowadzi płaczące dziecko do umywalni
  Ci nieznajomi ludzie są natarczywie realni
  ich troski chcą w tobie zamieszkać starasz się od nich obronić
  Przerzucasz grubą powieść od końcowych stronic
  albo oglądasz barwne ilustracje
  a za oknem przelatują małe wzgardzone stacje
  
  Wagon zgrzyta i przysiągłbyś że to zgrzyta na niebie
  obłok który chimerycznie oddziela się od siebie
  Rozdwojony obłok jest obrazem wieku
  obłoczna technika doszła do wielkiej perfekcji w człowieku
  Władca oklaskiwał swój portret i sam u sobie
  hieratycznie mówił w trzeciej osobie
  Był to fakt rozdwojenia ponad zwykłą miarę
  inni się rozszczepiają na doświadczenie i wiarę
  
  Patrzysz na puste pola przez otwarte okno
  Borykałeś się jak w chorobie z tajemniczą epoką
  z trudem dotarłeś do jej szyderczej reguły
  teraz przejmują cię tylko ludzie i szczegóły
  Jesteś jak rekonwalescent i ubrany w pokorę
  zamiast milczeć rozmawiasz z jakim takim humorem
  Przy tobie i za tobą jedzie wiele światów
  młode śmieciły są ostre jak ścinanie kwiatów
  klekotają rozbite obyczajów zwierciadła
  szczątkowa wiedza życia która się rozpadła
  Jest ktoś kto obiera jabłko
  
  Jest świat elementarny
  namacalny jak rana i od kilku lat nuklearny
  są pochody wzorów i liczb wypierających słowa
  świat gdzie nawet abstrakcja wydaje się zmysłowa
  i rzut kości nabiera nie przeczutej rzutkości
  
  Szukasz czegoś w kieszeniach jesteś roztargniony
  odnajdujesz i czytasz krótki list od żony
  Twoje dzieci biegają po wiśniowym sadzie
  Czujesz jak żona dłonie na ramionach ci kładzie
  wtedy myślisz o dzieciach cóż im wytłumaczę
  Podrosną i odczytają całą przeszłość inaczej
  
  Wychodzisz na korytarz wyprostować nogi
  Jedziesz przez las wyszczerbiony i przez kraj ubogi
  na osobności biegnie rozgrabiony dom
  chłopcy tam kopią ziemie albo zbierają złom
  Myślisz o innym złomie z którego już nic będzie
  Czas goi rany i obraca idee w obce narzędzie
  
  Widzisz aleję wierzbową i czujesz zapach Wisły
  wierzby zawsze pochyle dziś jeszcze bardziej nawisły
  Na korytarzu chłopka wygładza zniszczoną spódnicę
  dziewczyna z warkoczykiem ma kostium w szachownicę
  lekkoatleta stoi w kilku brutalnych kolorach
  chłopczyk w koszulce jak błękitny koral
  przysadziste kobiety jak nakrapiane grzyby
  zieleń wilgotna prawie dotyka szyby
  lokomotywa gwiżdże wniebogłosy.
  
  W lustrze na korytarzu widać siwe włosy.