Wiersze

• Mój dzionek
  Julian Tuwim
  Ledwo słoneczko uderzy
  W okno złocistym promykiem,
  Budzę się hoży i świeży
  Z antypaństwowym okrzykiem.
  
  Zanurzam się aż po uszy
  W miłej moralnej zgniliźnie
  I najserdeczniej uwłaczam
  Bogu, ludzkości, ojczyźnie.
  
  Komunizuję godzinkę,
  Zatruwam ducha, a później
  Albo szkaluję troszeczkę,
  Albo, gdy święto jest, bluźnię
  
  Zaśmiecam język z lubością,
  Znieprawiam, do złego kuszę,
  Zakusy mam bolszewickie
  I sączę jad w młode dusze.
  
  Czasem mnie wujcio odwiedza,
  Miły, niechlujny staruszek,
  Czytamy sobie, czytamy
  Talmudzik, Szulchan-Aruszek.
  
  Z wujciem, Jewrejem brodatym,
  emisariuszem sowietów,
  Śpiewamy pierwszą brygadę,
  Chodzimy do kabaretów.
  
  Od oficerów znajomych
  Wyłudzam w czasie kolacji
  Sekrecik jakiś sztabowy
  Lub planik mobilizacji.
  
  Często mam misje specjalne
  To w Druskiennikach, to w Kielcach
  I wywrotowców werbuję
  Na rozkaz Moskwy do Strzelca.
  
  Do domu wracam pogodny,
  Lekki jak mała ptaszyna,
  W cichym mieszkaniu na Chłodnej,
  Czeka drukarska maszyna.
  
  Odbijam sobie, odbijam
  Zielone dolarki śliczne,
  Komunistyczną bibułę,
  Broszurki pornograficzne.
  
  A potem mała orgijka
  W ramionach płomiennej Chajki!
  ( Mam w domu taką sadystkę
  Z odeskiej czerezwyczajki.)
  
  I choć mam milion rozkoszy
  Od Chajki krwawej i ryżej,
  To ciężko mi! Nie na sercu,
  Lecz wprost przeciwnie i niżej.
  
  Niech się ciężarem tym ze mną
  Podzieli któryś z rodaków!
  Mój Boże ile tam siedzi
  Głupich endeckich pismaków.