Wiersze

• Hymn
  Juliusz Słowacki
  Smutno mi, Boże! - Dla mnie na zachodzie
  Rozlałeś tęczę blasków promienistą;
  Przede mną gasisz w lazurowéj wodzie
  Gwiazdę ognistą...
  Choć mi tak niebo ty złocisz i morze,
  Smutno mi, Boże!
  
  Jak puste kłosy, z podniesioną głową
  Stoję rozkoszy próżen i dosytu...
  Dla obcych ludzi mam twarz jednakową,
  Ciszę błękitu.
  Ale przed tobą głąb serca otworzę,
  Smutno mi, Boże!
  
  Jako na matki odejście się żali
  Mała dziecina, tak ja płaczu bliski,
  Patrząc na słońce, co mi rzuca z fali
  Ostatnie błyski...
  Choć wiem, że jutro błyśnie nowe zorze,
  Smutno mi, Boże!
  
  Dzisiaj, na wielkim morzu obłąkany,
  Sto mil od brzegu i sto mil przed brzegiem,
  Widziałem lotne w powietrzu bociany
  Długim szeregiem.
  Żem je znał kiedyś na polskim ugorze,
  Smutno mi, Boże!
  
  Żem często dumał nad mogiłą ludzi,
  Żem prawie nie znał rodzinnego domu,
  Żem był jak pielgrzym, co się w drodze trudzi
  Przy blaskach gromu,
  Że nie wiem, gdzie się w mogiłę położę,
  Smutno mi, Boże!
  
  Ty będziesz widział moje białe kości
  W straż nie oddane kolumnowym czołom;
  Alem jest jako człowiek, co zazdrości
  Mogił popiołom...
  Więc że mieć będę niespokojne łoże,
  Smutno mi, Boże!
  
  Kazano w kraju niewinnéj dziecinie
  Modlić się za mnie co dzień... a ja przecie
  Wiem, że mój okręt nie do kraju płynie,
  Płynąc po świecie...
  Więc, że modlitwa dziecka nic nie może,
  Smutno mi, Boże!
  
  Na tęczę blasków, którą tak ogromnie
  Anieli twoi w siebie rozpostarli,
  Nowi gdzieś ludzie w sto lat będą po mnie
  Patrzący - marli.
  Nim się przed moją nicością ukorzę,
  Smutno mi, Boże!