Wiersze

• Minuta ciszy po Ludwice Wawrzyńskiej
  Wisława Szymborska
  Minuta ciszy po Ludwice Wawrzyńskiej
   
  A ty dokąd,
  tam już tylko dym i płomień!
  - Tam jest czworo cudzych dzieci,
  idę po nie!
  
  Więc, jak to,
  tak odwyknąc nagle
  od siebie?
  od porządku dnia i nocy?
  od przyszłorocznych śniegów?
  od rumieńca jabłek?
  od żalu za miłością,
  której nigdy dosyć?
  
  Nie żegnająca, nie żegnana
  na pomoc dzieciom biegnie sama,
  patrzcie, wynosi je w ramionach,
  zapada w ogień po kolana,
  łunę w szalonych włosach ma.
  
  A chciała kupić
  bilet,
  wyjechać na krótko,
  napisać list,
  okno otworzyć po burzy,
  wydeptać scieżkę w lesie,
  nadziwić sie mrówkom,
  zobaczyć jak od wiatru
  jezioro się mruży.
  Minuta ciszy po umarłych
  czasem do późnej nocy trwa.
  
  Jestem naocznym świadkiem
  lotu chmur i ptaków,
  słyszę, jak trawa rośnie
  i umiem ją nazwać,
  odczytałam miliony
  drukowancyh znaków,
  wodziłam teleskopem
  po dziwacznych gwiazdach,
  
  tylko nikt mnie dotychczas
  nie wzywał na pomoc
  i jeśli pożaluję
  liścia, sukni, wiersza -
  Tyle wiemy o sobie,
  ile nas sprawdzono.
  Mówię to wam
  ze swego nieznanego serca