Wiersze

• Ludność cywilna
  Agnieszka Osiecka
  Jestem jak ludność cywilna.
  Opuszczam mój gród bez sztandarów.
  Czmycham nocą
  unosząc nad głową białe prześcieradła.
  Dźwigam jeszcze ze sobą
  tę rzecz nie napisaną
  i szczotkę do zębów,
  która widziała Meksyk.
  To wszystko.
  Żadnych cudzych książek,
  żadnych fotografii...
  (Wszak przyjdzie jeszcze nie raz
  oglądać ten film o życiu).
  Nie.
  Nie ustanę w leniwym odwrocie.
  Żywić się będę korzonkami
  wiedzy zdobytej zbyt późno...
  Wodą źródlaną gardzę
  jak łaską.
  Gwiżdżę na alkohol.
  Przez wszystkie małmazje świata
  przebije ten smak,
  smak klęski nad drugim człowiekiem.