Wiersze

• List do kobiety
  Julian Tuwim
  Gdybym ja nie był poetą,
  A pani nie była kobietą,
  To znaczy: gdybym ja umiał
  Bez obłąkania i szału
  Dań składać pięknemu ciału
  I takbym się wyżył, wyszumiał;
  Gdybym mógł kochać bez mitu,
  Bez natchnionego zachwytu,
  Bez legendarnych przydatków,
  Bez wahań, wzlotów, upadków,
  Bez mistycznego pomostu,
  Który prowadzi po prostu
  Do pani (pardon!) pośladków;
  Gdybym opuścić mógł z tonu
  I nie zaznając katuszy
  Dupie nie wmawiałbym duszy;
  Gdybym z czułego szaleńca
  Stał się buhajem bez ducha;
  Miał znacznie mniej z oblubieńca,
  A znacznie więcej z świntucha;
  Pani zaś - ach! gdyby pani
  Zostając przy swoich cudach
  (Mówię o biodrach, o udach,
  Piersiach i erotomanii,
  O pani wprawie miłosnej,
  O pani chuci radosnej,
  O oczach - błękitnych kwiatkach -
  O ustach - świeżych czereśniach -
  O włosach - złocistych pieśniach -
  I wzmiankowanych pośladkach),
  Gdyby się pani zdobyła
  Na jeszcze jedną zaletę:
  Gdyby tak pani zabiła
  Przewrotną w sobie kobietę,
  Tę niebezpieczną panterkę,
  Tę chytrą, wieczną heterkę,
  To głupie, fałszywe zwierzę,
  Co z każdym będzie się tarzać,
  Rozkładac, tulić, obnażać,
  Za wiersz czy pustą zabawę,
  Za parę pończoch czy sławę,
  Nawet - z miłości - powiedzmy,
  Lecz w jakiś sposób bezecny,
  Bo obliczony bezwiednie
  W tak zwanej podświadomości
  Na efekt cudzej zazdrości
  Oraz korzyści powszednie;
  O, gdyby pani umiała
  Kochając najidealniej
  Nie sądzić, że bez jej ciała
  I "ekskluzywnej" sypialni
  Byłbym stracony, zgubiony,
  Chodziłbym błędny, strapiony,
  I, że prócz pani na świecie
  Na żadnej innej kobiecie
  Nie znalazłbym tyle szczęścia
  I takiej pełni posięścia,
  I takiej upojnie - skwarnej
  Rozkoszy (dość popularnej),
  I że bez pani spojrzenia
  Nie ma już dla mnie natchnienia,
  I że bez pani rozkraczeń
  W szał wpadnę chorych majaczeń!
  Że bez przychylnych jej gestów
  Zapadnę w nicość i próżnię,
  I odtąd juz nie odróżnię
  Chorejów od anapestów;
  Gdyby się pani, powtarzam,
  Zmieniła nieco w tym względzie,
  A ja bym się nie rozmarzał
  Przy seksualnym popędzie,
  To stałaby się z nas para
  Ach, najszczęśliwsza w Warszawie!
  Może się pani postara?
  Ja także trochę się wprawię.
  
  Lecz list się dłuży. A przeto
  Kończę. Nadziei mam mało.
  Bo cóż by z nas pozostało,
  Gdybym ja nie był poetą,
  Nie dążył ku "ideałom",
  A pani nie była kobietą
  tak jednolitą i całą?
  
  A zresztą... małoż to bywa
  Na świecie różnych wypadków?
  Może się jednak zmienimy?
  Adieu, Madame. Bądź szczęśliwa,
  Kiedy się znów zobaczymy?
  P.S.
  Ukłony dla pięknych pośladków