Wiersze

• Lis i kozioł
  Adam Mickiewicz
  Już był w ogródku, już witał się z gąską;
  Kiedy skok robiąc wpadł w beczkę wkopaną,
  Gdzie wodę zbierano;
  Ani pomyślić o wyskoczeniu.
  Chociaż wody nie było i nawet nie grząsko:
  Studnia na półczwarta łokcia,
  Za wysokie progi
  Na lisie nogi;
  Zrąb tak gładki, że nigdzie nie wścibić paznokcia.
  Postaw sięż teraz w tego lisa położeniu!
  Inny zwierz pewno załamałby łapy
  I bił się w chrapy,
  Wołając gromu, ażeby go dobił:
  Nasz lis takich głupstw nie robił;
  Wie, że rozpaczać jest to zło przydawać do zła.
  Zawsze maca wkoło zębem,
  A patrzy w górę; jakoż wkrótce ujrzał kozła,
  Stojącego tuż nad zrębem
  I patrzącego z ciekawością w studnię.
  Lis wnet spuścił pysk na dno, udając, że pije;
  Cmoka mocno, głośno chłepce
  I tak sam do siebie szepce:
  "Oto mi woda, takiej nie piłem, jak żyję!
  Smak lodu, a czysta cudnie.
  Chce ini się całemu spłukać,
  Ale mi ją szkoda zbrukać,
  Szkoda!
  Bo co też to za woda!"
  Kozioł, który tam właśnie przyszedł wody szukać:
  "Ej! - krzyknął z góry - Ej, ty ryży kudła,
  Wara od źródła!"
  I hop w dół. Lis mu na kark, a z karku na rogi,
  A z rogów na zrąb i w nogi,