Wiersze

• Strach
  Tadeusz Miciński
  W mroku się idzie tam - kiedy wyje wiatr.
  Zwiotszała kuźnia wśród rozstajnych dróg.
  Za dnia nie ujrzysz jej -
  hej - hej -
  wyje wiatr.
  Noc mroźna - wiatr wyrywa pnie,
  sosny do ziemi gnie.
  Za cmentarzem bije młot -
  głuchy grzmot.
  Kuj żelazo,
  kuj żelazo -
  okute serce nie pęka.
  Skradam się - pod chaszczą zwalonych drzew -
  przez rozerwane nawałnicą skiby -
  do samej ściany, gdzie połyska żar.
  Dziura jest w dylach: widzę -
  niski człowieczek -
  [chwilami wyrasta nad chmury]
  z oczyma jak dwa lochy bez dna -
  w wyschłych piszczelach rąk
  dźwiga młot -
  i podnosi z wolna -
  jak nakręcona figura woskowa -
  zaś opuszcza nagle z potęgą -
  w straszne zębate kowadło,
  na którym się wzdryga
  rozkrwawiona hostia.
  Ona oddycha, jak serce -
  ona się przyczaja w sobie - i kurczy -
  w blasku rozbryzganych płomieni
  twarz bledsza od lilij
  wschodniego księcia.
  Oczy gasną cicho, jak księżyc na morzu,
  tuląc się w wiekuisty bezmiar czarnych szafirów.
  Ziemia się rozwarła
  i jęło zapadać oberwisko meteorów
  w ziejącą wśród głazów szczelinę.
  A straszny ślepiec odepchnął kupę żużli nogą
  i przez bór pędzi -
  i znowu powraca -
  sosny szumiące ugina jak rżysko.
  Moje oczy stały się podobne do dwojga
  zamarzłych okien.
  On nie widzi -
  nie ogląda się -
  lecz czegoś szuka niewidomy -
  i wygrzebuje coś skrytego w ziemi -
  wtem wicher uderzył żelaznym skrzydłem
  i runął - zawalił się dach.
  - - - - - - - - - - - - - - - -
  Idę śpiąc -
  nogi mam, jak ciężkie czarne trumny.
  Słyszę dźwięk trąbki
  i skowyt ogarów -
  siadłem w rowie -
  głowa mi opadła:
  idę już tak od wieków -
  przeklęty - bez winy.
  I obudził mnie mróz:
  szumi las -
  gdzie iść?
  droga tu -
  droga tam -
  Wlecze się za mną brzydka ropucha.
  Szatany z piskiem, jak szczury,
  osuwają się po drzewach -
  zmyliłem szlak -
  wróciłem w miejsce, gdzie kuźnia.
  Popiół zimny -
  kładnę się na kupie żużli,
  sen okrąża mnie, jak ryś -
  nie wchodząc
  do wnętrza zmartwiałej, nieruchomej ciszy.
  
  
  
  
  
  Kochanemu bratu S.
  Maszewskiemu.