Wiersze

• OPIS SABATU
  Stanisław Przybyszewski
  OPIS SABATU
  
  
  
  Około północy rozbierze się młoda kobieta, co już w moc Szatana
  popadła, smaruje się maścią. (...)
  
  
  
  Natychmiast wpada w kamienny sen, który atoli chwilkę tylko trwa.
  
  
  
  Ciało pozostaje bez ruchu w katalepsji, dusza budzi się, wyzwala się z
  ciała, dopada miotły albo jakiegokolwiek przedmiotu i dalej w drogę.
  
  
  
  Nie zawsze jednak potrzebuje czarownica jakiegoś wehikułu. Po części
  idzie pieszo. Remigius i de Lancre, którzy razem spalili przeszło dwa
  tysiące czarownic, a więc ludzie zupełnie kompetentni, potwierdzają to.
  
  
  
  (...) Jest to osławione miejsce na górze, pełne strachu i grozy,
  niedostępna puszcza bez dróg i ścieżek, a jak daleko oko sięga, nie ma
  mieszkania ludzkiego.
  
  
  
  (...) Widzi ko biety półnagie, w poszarpanych sukniach i z rozwianym
  włosem. Widzi, jak krążą i wyskakują w dzikich podrzutach, jakby wielki
  ciężar straciły, tylko od czasu do czasu rozlega się straszny ryk: Har! Har!
  Sabat! Sabat! A naraz, jakby na dany znak, porządkują się pary w wielkim
  kole, kobieta i mężczyzna zwróceni plecami do siebie, i rozpoczyna się
  szalona orgia tańca. Słychać rżenie namiętności, dzikie rozpustne pieśni,
  przerywane ochrypłym, dyszącym krzykiem: Har! Har! Diable! Diable!
  Skacz tu! Skacz tam!
  
  
  
  Orgia dochodzi w potwornych skokach i rzutach do najwścieklejszego
  rozbestwienia, zwierzę rozpętało się w człowieku, chuć kojarzy się z
  pragnieniem krwi, z delirii bólu wyłania się obłąkanie.
  
  
  
  Kobieta opanowała ten piekielny kult Szatana. Ona jest najwierniejszą
  sprzymierzenniczką. I Szatan ukochał kobietę. Bo Szatan kocha zło,
  kocha kobietę, tę wieczną podstawę zła, rodzicielkę zbrodni, ten ferment
  wiecznych przemian.
  
  
  
  Ona była jego kochanką i popularyzowała jego nauki, a "gdzie diabeł nie
  może, tam babę pośle", jak mówi nasze przysłowie.
  
  
  
  Staje się tu pod opieką Szatana bezwstydną nierządnicą, rzuca się na
  ziemię - rozszarpuje resztki odzienia i z krzykiem rozpusty poddaje się
  fallusowi - stara kapłanka Kybeli, budzi się w niej z potrójną potegą
  odwieczna nimfomaniczna furia, dla której najstraszniejsza ohyda
  rozkoszą się staje. I nagle chuć zmienia się w krwiożerczość - rozszarpuje
  paznokciami swe ciało, wyrywa sobie pęki włosów z głowy - rozdrapuje
  sobie piersi - ale to jeszcze mało, by bestię zaspokoić. Rzuca się na
  dziecko, tę odwieczną ofiarę składaną na ołtarzu Szatana, rozrywa mu
  zębami piersi, wyszarpuje serce - albo przegryza mu tętnice na szyi i ssie
  krew, albo - kilka takich przypadków jest zupełnie uwiarygodnionych -
  wtłacza miękką główke w narządy płciowe z piekielnym rykiem - wejdź
  tam, skądżeś wyszedł.
  
  
  
  (...) najdrobniejszy pozór rzeczywistości zanika, otwiera się przepotężne
  panowanie nocy.
  
  
  
  Szatan się ukazuje.
  
  
  
  Najchętniej przyjmuje postać kozła, ale często widzi się go na podobiznę
  ludzką. Siedzi na jakimś tronie, ma coś, co jest do człowieka podobne, ale
  widzi się to wszystko jakby przez grube opony mgły.
  
  
  
  Tylko bardzo rzadko można go widzieć dokładnie. Jest straszny i ohydny.
  Wszystkie jego formy urastają do olbrzymich rozmiarów.
  
  
  
  Na głowie ma koronę czarnych rogów, a pomiędzy nimi jeden, który tak
  silnie się żarzy, że światło idzie z pełnią księżyca w zawody. Oczy jego są
  olbrzymie, obydwa okrągłe, błyskawicą trzeszczące. Głos jego jest
  potężny, ale bez dźwięku, ochrypły i trudny do zrozumienia.
  
  
  
  Udaje wielką pychę połączoną z manierami melancholijnego księcia, który
  się nudzi.
  
  
  
  Pod pępkiem ma jeszcze jedną twarz, ohydniejszą jeszcze od właściwej, z
  szeroko rozwartym pyskiem i zwieszonym ozorem.
  
  
  
  Teraz rozpoczyna się msza. Poprzedza ją ogólna spowiedź.
  
  
  
  Każdy spowiada się z obrzydliwego grzechu czystości, ze śmiertelnego
  grzechu pokory, cierpliwości, umiarkowania i miłości bliźniego.
  
  
  
  Spowiadano się ze spełniania dziesięciorga przykazań i gorzko żałowano
  nie popełnonych zbrodni.
  
  
  
  Kozioł słuchał cierpliwie, ale w końcu wydzielał straszne kary, bo Szatan
  nie lubi połowicznych.
  
  
  
  Po spowiedzi przedstawiano mu tych, którzy pragnęli wstąpić do jego
  Kościoła. Drżąc, stawali przed tronem wielkiego księcia.
  
  
  
  - Czego pragniesz? Chcesz być jednym z mych? - pyta się kozioł.
  
  
  
  - Pragnę!
  
  
  
  - A więc chciaj i czyń, co ja chcę!
  
  
  
  A teraz musi powtórzyć odwieczną formułkę, której już manichejczycy
  używali.
  
  
  
  - Zapieram się Boga, potem Chrystusa, potem św. Ducha, Panny Maryi,
  wszystkich świętych itd. itd. Wyrzekam się krzyża, a poddaję we wszystkim
  twej potędze, nie uznaję innego Boga prócz ciebie, a teraz jestem
  służebnikiem twoim.
  
  
  
  Szponą swoją zeskrobuje Szatan neoficie znamię chrztu, a następnie
  odbywa się chrzest w wodzie z trującej kałuży, po czym przysięga, że nie
  będzie używał Sakramentu, jak tylko w nieczystych celach, że nigdy nie
  zdradzi tajemnicy sabatu i ustawicznie będzie się starał pozyskać dla
  Szatana nowych wspólników.
  
  
  
  Ceremonia cała kończy się wspaniałą prośbą odszczepieńca, by go
  wymazał z księgi żyjących, a wpisał do księgi śmierci.
  
  
  
  Przymierze z Szatanem zawarte.
  
  
  
  Człowiek oddaje się bez woli w moc zła.
  
  
  
  I dziwne, że od tej chwili doszczętnie przeistacza się natura człowieka.
  
  
  
  Bo cóż ma jeszcze do stracenia? To, co mogłoby go powstrzymać od
  zbrodni, nie istnieje. Nadziei wybawienia nie ma, a teraz, gdy juz jest
  potępiony, to zupełnie obojętne, jakie straszne zbrodnie popełni. Dusza
  człowieka przewraca się na ręby. Prawo, które jeszcze dotychczas jarzmiło
  bestię w człowieku, odrzucne z pogardą i szyderstwem, a przede
  wszystkim kobieta powraca do swojej prawdziwej natury.
  
  
  
  (...) Wszystkie prawa boskie i ludzkie same się odwracają i bez
  wszystkiego, bez wszelkich namysłów powstaje kodeks sataniczny.
  
  
  
  Kochaj Szatana, ubóstwiaj go i nikogo prócz niego.
  
  
  
  Boga i Chrystusa znienawidź i zohydzaj ich imię.
  
  
  
  Gardź matką i ojcem twoim. Zabnijaj i morduj mężów i kobiety, a przede
  wszystkim dzieci, ku wiekszej wzgardzie Tego, co powiedział: "Każcie
  dzieciom przyjść do mnie".
  
  
  
  Cudzołóż, oddaj się rozpuście, najmilej nierządowi przeciwko naturze.
  Niszcz, kradnij, rabuj - krzywoprzysięgaj i składaj fałszywe świadectwo.
  
  
  
  (...) zaspokoić chorobliwą zmysłowość, jej niepokój i chciwość, poznać
  nieznane i ukryte siły, które są w stanie dać niepojęte rozkosze, to jeden
  z najważniejszych powodów, dla których oddawano się Szatanowi.