Wiersze

• Chwila
  Wisława Szymborska
  "Chwila"
  Idę stokiem pagórka zazielenionego.
  Trawa, kwiatuszki w trawie
  jak na obrazku dzieci.
  Niebo zamglone, już błękitniejące.
  Widok na inne wzgórza rozlega się w ciszy.
  Jakby tutaj nie było żadnych kambrów, sylurów,
  skał warczących na siebie,
  wypiętrzonych otchłani,
  żadnych nocy w płomieniach
  i dni w kłębach ciemności.
  Jakby nie przesuwały się tędy niziny
  w gorączkowych malignach,
  lodowatych dreszczach.
  Jakby tylko gdzie indziej burzyły się morza
  i rozrywały brzegi horyzontów.
  Jest dziewiąta trzydzieści czasu lokalnego.
  Wszystko na swoim miejscu i w układnej zgodzie.
  W dolince potok mały jako potok mały.
  Ścieżka w postaci ścieżki od zawsze do zawsze.
  Las pod pozorem lasu na wieki wieków i amen,
  a w górze ptaki w locie w roli ptaków w locie.
  Jak okiem sięgnąć, panuje tu chwila.
  Jedna z tych ziemskich chwil
  proszonych, by trwały.