Wiersze

• Gucio zaczarowany
  Czesław Miłosz
  Między mną i nią był stół, na stole szklanka.
  Spierzchnięta skóra jej łokci dotykała lśniącej powierzchni.
  W której odbijał się zarys cienia pod pachą.
  Kropla potu gęstniała nad falistą wargą.
  A przestrzeń między mną i nią dzieliła się nieskończenie,
  Hucząca pierzastymi strzałami Eleatów.
  Nie wyczerpie jej rok ni sto lat podróży,
  Gdybym przewrócił stół, co byśmy spełnili.
  Ten akt, nie-akt, bo zawsze potencjalny
  Jak zamiar wejścia w drzewo, w wodę, w minerały.
  Ale ona też patrzyła na mnie jak na pierścienie Saturna
  I wiedziała, że wiem, jak nikt nie dosięga.
  Tak stanowiona była człowieczość i tkliwość.