Wiersze

• DO FUTURYSTÓW
  Bruno Jasieński
  Już nas znudzili Platon i Plotyn,
  
  i Czarlie Chaplin, i czary czapel -
  
  rytmicznym szczękiem wszystkich gilotyn
  
  piszę ten apel.
  
  
  
  Dziwy po mieście skaczą już pierwsze,
  
  zza kraty parków rzeźby wyłażą,
  
  kobiety w łóżkach skandują wiersze
  
  i chodzą z niebieską twarzą.
  
  Po cztery głowy ma każdy z nas.
  
  Przestrach nad miastem zawisnął niemy.
  
  Poezja
  
  z rur się wydziela
  
  jak; gaz.
  
  
  
  Wszyscy zginiemy.
  
  Dzień się nad nami zatrzymał złoty
  
  i pola nasze pobił grad,
  
  jakby wytoczyła przeciw nam kulomioty
  
  Niebieska Republika Rad.
  
  Krzyczały w gazetach telefony i Paty,
  
  że w zimie nie starczy nam chleba -
  
  Nikt z nas nie dożyje do zimy.
  
  Przyszedł czas ostatniej krucjaty.
  
  Tłumie,
  
  coś mnie okrążył i chciał bić laskami,
  
  czemuż stoimy.
  
  Niech poeci idą do nieba.
  
  Jestem z wami.
  
  Nie będzie więcej żaden,
  
  któremu do ust swój dzban dasz,
  
  pieścić nam oczu jadem
  
  gęstym jak bandaż.
  
  
  
  Przyjacielu Anatolu,
  
  połóż, połóż tu się
  
  i gdy ci spadnie na czaszkę mój młotek
  
  i szczury się na nią wgramolą,
  
  nie krzycz z teatralnym gestem:
  
  "I ty, Brutusie".
  
  To ja jestem.
  
  I wyciągnę ci z głowy,
  
  jak magik,
  
  domy,
  
  okręty,
  
  księżyce
  
  i dragi,
  
  kobietę z dzieckiem,
  
  flagi wszystkich nacji,
  
  bezcenne słowa po dolarze karat.
  
  Dzisiaj sprzedaję hurtem
  
  z licytacji
  
  cały aparat.
  
  Próżno się wdzięczy chmurek rokoko,
  
  na plafon nieba rzucone bazie.
  
  Nikogo więcej księżyc - gonokok
  
  tęsknotą nocy nie zarazi.
  
  Znów będzie wiosna raz tylko na rok
  
  i jedno słońce w niebo się wkrości.
  
  Jak tynk
  
  obleci ze świata
  
  barok
  
  poetyczności.
  
  Nie będzie kobiet brzuch
  
  jak dynamo
  
  milionem wolt im w głębinie wrząca
  
  będą po prostu drżały,
  
  gdy nam
  
  o
  
  ciała ich miękkie
  
  pluśnie żądza.
  
  Znów będzie ogród,
  
  jak ogród
  
  i róż chwiejące się metry.
  
  Świat rozprostuje się nagle na powrót
  
  w nowej, słonecznej geometrii.
  
  Znikną,
  
  jak wrzody,
  
  które ktoś przegniótł,
  
  sznury tych,
  
  miejsca nie było przed kim -
  
  z wiaderkiem w ręku
  
  każdy przedmiot
  
  pooklejali w etykietki.
  
  
  
  O zamknij oczu swoich semafor.
  
  Snów yokohamy kąpią się w kwiatach.
  
  Idziemy
  
  wydrzeć z lawy metafor
  
  twarz
  
  rysującą się
  
  Świata.