Wiersze

• Eros i Psyche
  Józef Czechowicz
  na morzach nocy odpływ szumi pianą
  jak w szkło w pustkę srelirnawą przenika poranek
  chce wydobyć z topieli dom moi miasto wzgórza
  słaby l bardzo szary próżno skrzydła trudzi
  mimo ze świt z mórz nocy świat się nie wynurza
  
  z zorzy bez horyzontu głosy dwojga ludzi
   
   
  
  słowa toczcie się do me)
  powiedzcie znowu
  
  
  serce myśl
  miłuję
  
  wracajcie jego słowa wonne
  hzepnijcie mu ode mnie to samo
  miłuję
  
  jedno to jest od wieków
  głód zagłada l ty
  jedno to jest od wieków
  głód zagłada l ty
  
  wiatr wieje z siwej nicości
  świt nieznany ma zimny oddech
  aleś ty jak woda rzeźwiąca
  a my razem |ak miecz i dłoń
  
  płaczę
  miłość smutek wspólne to drzewo
  jak chmura i grzmot
  pod ręką czuję twe serce
  smuci się równie
  
  oczy ci łzami zaszły
  wargi drżą tak skrzydła złamane trzepocą
  to ból nie smutek
  
  nie myśl
  bo może dlatego płaczę
  żeś nic widział nigdy moich łez
  
  nie słuchaj serca
  bo może goniłem ku tobie z prędkości miłowania
  zmęczyło się
  
  zapomnij o przeszłych i przyszłych
  opuść błyskawice szalone
  cóż że gwiazdę na której się unosimy
  niebo uroni wkrótce
  
  zapomnienie to ty
  ty jesteś przy mnie
  więc nie czeka mnie nic i nie żegna przede mną ni za mną
  ty wieczność
  głębiej szerzej
  niż sądzisz
  
  jcsteś sprzed sił
  które czas wydarły z łona bogów
  mocna
  
  miłuję
  miłuję
  
  na morzach nocy odpływ szumi pianą
  jak w szkło w pustkę srebrnawą przenika poranek
  szarość stoi na lądach beznadziejną ścianą
  ziemia drży chce otrząsnąć się z tej tępej krzywdy
  po coś słuchał człowieku
  rozmowa dwojga zgasła w konstelacjach sekund
  mogłoby nic być jej nigdy