Wiersze

• Obmyślam świat
  Wisława Szymborska
  Obmyślam świat, wydanie drugie,
  wydanie drugie, poprawione,
  idiotom na śmiech,
  melancholikom na płacz,
  łysym na grzebień,
  psom na buty.
  
  Oto rozdział:
  Mowa Zwierząt i Roślin,
  gdzie przy każdym gatunku
  masz słownik odnośny.
  Nawet proste dzień dobry
  wymienione z rybą
  ciebie, rybę i wszystkich
  przy życiu umocni.
  
  Ta, dawno przeczuwana,
  nagle w jawie słów
  improwizacja lasu!
  Ta epika sów!
  Te aforyzmy jeża
  układane, gdy
  jesteśmy przekonani,
  że nic, tylko śpi!
  
  Czas (rozdział drugi)
  ma prawo do wtrącania się
  we wszystko czy to złe, czy dobre.
  Jednakże – ten, co kruszy góry,
  oceany przesuwa i który
  obecny jest przy gwiazd krążeniu,
  nie będzie mieć najmniejszej władzy
  nad kochankami, bo zbyt nadzy,
  bo zbyt objęci z nastroszoną
  duszą jak wróblem na ramieniu.
  
  Starość to tylko morał
  przy życiu zbrodniarza.
  Ach, więc wszyscy są młodzi!
  Cierpienie (rozdział trzeci)
  ciała nie znieważa.
  Śmierć,
  kiedy śpisz, przychodzi.
  
  A śnić będziesz,
  że wcale nie trzeba oddychać,
  że cisza bez oddechu
  to niezła muzyka,
  jesteś mały jak iskra
  i gaśniesz do taktu.
  
  Śmierć tylko taka. Bólu więcej
  miałeś trzymając różę w ręce
  i większe czułeś przerażenie
  widząc, że płatek spadł na ziemię.
  
  Świat tylko taki. Tylko tak
  żyć. I umierać tylko tyle.
  A wszystko inne – jest jak Bach
  chwilowo grany
  na pile.