Wiersze

• Dusiołek
  Bolesław Leśmian
  Szedł po świecie Bajdała,
  Co go wiosna zagrzała -
  Oprócz siebie - wiódł szkapę, oprócz szkapy - wołu,
  Tyleż tędy, co wszędy, szedł z nimi pospołu.
  
  Zachciało się Bajdale,
  Przespać upał w upale,
  Wypatrzył zezem ściółkę ze mchu popod lasem,
  Czy dogodna dla karku - spróbował obcasem.
  
  Poległ cielska tobołem
  Między szkapą a wołem,
  Skrzywił gębę na bakier i jęzorem mlasnął
  I ziewnął wniebogłosy i splunął i zasnął.
  
  Nie wiadomo dziś wcale,
  Co się śniło Bajdale?
  Lecz wiadomo, że szpecąc przystojność przestworza,
  Wylazł z rowu Dusiołek, jak półbabek z łoża.
  
  Pysk miał z żabia ślimaczy -
  (Że też taki żyć raczy!) -
  A zad tyli, co kwoka, kiedy znosi jajo.
  Milcz gębo nieposłuszna, bo dziewki wyłają!
  
  Ogon miał ci z rzemyka,
  Podogonie zaś z łyka.
  Siadł Bajdale na piersi, jak ten kruk na snopie -
  Póty dusił i dusił, aż coś warkło w chłopie!
  
  Warkło, trzasło, spotniało!
  Coć się stało, Bajdało?
  Dmucha w wąsy ze zgrozy, jękiem złemu przeczy -
  Słuchajta, wszystkie wierzby, jak chłop przez sen beczy!
  
  Sterał we śnie Bajdała
  Pół duszy i pół ciała,
  Lecz po prawdzie niedługo ze zmorą marudził -
  Wyparskał ją nozdrzami, zmarszczył się i zbudził.
  
  Rzekł Bajdała do szkapy:
  Czemu zwieszasz swe chrapy?
  Trzebać było kopytem Dusiołka przetrącić,
  Zanim zdążył mój spokój w całym polu zmącić!
  
  Rzekł Bajdała do wołu:
  Czemuś skąpił mozołu?
  Trzebać było rogami Dusiołka postronić,
  Gdy chciał na mnie swej duszy paskudę wyłonić!
  
  Rzekł Bajdała do Boga:
  O, rety - olaboga!
  Nie dość ci, żeś potworzył mnie, szkapę i wołka,
  Jeszcześ musiał takiego zmajstrować Dusiołka?