Wiersze

• Przez zamieć wiosenną
  Tadeusz Gajcy
  Znowu drobniutki świergot
  gałęzi jak śniegu leniwej
  i twarzy białej lusterko
  w obłoku włosów sennych,
  spada dzień jak złocona śliwa,
  a my ciągle przez zamieć idziemy
  z cieniem prędkiej młodości za ręką.
  
  Deszcz wiosenny kuleje w powietrzu
  i spryskana obłoków łąka,
  a my jeszcze ściśnięte pięści
  jak karabin dźwigamy po bokach.
  I gdy wiatru zawiły flet
  stado rybne w rzece roztrąci,
  jak do strzału składamy brew
  
  wciąż zdziwieni, nierozumiejący.
  A gdy chmura wypukłym hełmem
  błyśnie w słońcu i koloru grot
  niby tęcza przystanie znienacka,
  wtedy w piersi jak w nawie kościelnej
  ciężkie serce jak brzemię plecaka
  schyla ciało i myli nasz krok.
  
  Znowu głos przywołuje
  i słonecznik instrument skręca
  nad pejzażem wtulonym w niebo,
  a my ręką jak żuraw nad studnią
  pochyloną nad mroczną pamięcią
  powiadamy: nie można, nie trzeba.
  
  Z domów białych, zakrzepłych jak z lodu
  kwiat olbrzymi jak z dymu się wspina
  pod zielony obłoków pierścień ?
  a my czoło poryte przez młodość
  odwracamy, gdzie bliska ojczyzna
  grom wygasły jak krzyż czarny niesie.