Wiersze

• Delikatnienie
  Marcin Świetlicki
  Nazbyt sentymentalny
  jestem na kacu.
  To słynny stan, kiedy byle reklama
  zmusza do płaczu.
  Skórę mam cieńszą,
  ręce delikatniejsze,
  spojrzenie łagodnieje
  i maleje serce.
  Zwinięty w kabłąk
  spoglądam z łóżka jak dnieje
  i płaczę,
  wewnętrznie płaczę.
  
  Ale ona chce więcej.
  Ale ona chce bardziej.
  Ale ona chce jeszcze
  łagodniej, delikatniej.
  
  I światło chodzi
  jak lepka pszczoła
  po różnych przedmiotach,
  telewizorach, videach,
  okładkach płyt, książkach.
  Okna otwarte.
  Oto płaczliwie
  nawołuje wiosna
  jak histeryczna matka.
  Bardzo łagodny
  oraz delikatny
  jestem na kacu.
  
  Ale ona chce cieplej.
  Ale ona chce ładniej.
  Ale ona chce, żebym bił
  ją jak najsubtelniej.
  
  A potem zmiana
  i ogień wstaje,
  i słońce bieleje,
  i głowa ognia
  nad wszystkim góruje.
  A potem zmiana,
  pęknięte akwarium
  i czarny pokój.