Wiersze

• Napełniając swe zwięzłe & rozkoszne ciało
  John Berryman
  Napełniając swe zwięzłe & rozkoszne ciało
  paprykarzem kurczęcym, popatrzyła na mnie
  dwa razy.
  Omdlewając z zainteresowania, odwzajemniłem się
  wygłodniale. Wyłącznie obecność jej męża & 4 innych osób
  powstrzymywała mnie od rzucenia się na nią
  
  albo przynajmniej do jej drobnych stóp, z okrzykiem:
  " Jesteś najrajcowniejszą dupcią, jaką olśnione źrenice Henry' ego
  oglądały od wielu mrocznych lat,
  moja Świetlana Świetności ". Dłubałem dalej (zrozpaczony) w moim
  spumoni. - Sir Bones: nima sprawy; tutej,
  znaczy na świecie, dziewuchów z apetytem- jak mrówków.
  
  - Brunetka, latynoska cera, oczy jak brylanty,
  spuszczone... Ten ciamajda przy jej niewiarygodnościach... Jakie
  mogą być te cudeńka, na których przysiadła na krześle?
  Restauracyjny szum. Równie dobrze mogłaby być na Marsie.
  Gdzie zawaliłem sprawę? Na Henry' ego powinien być jakiś paragraf.
  - Mr. Bones: a jak, pewnie, że jest.