Wiersze

• Babuleńka, historya prawdziwa
  Władysław Bełza
   
   
  Była sobie babuleńka
  Taka stara, że aż strach;
  Miała chatkę bez okienka,
  A nad chatką stary dach.
  Miała w ręku kij sękaty,
  A na plecach duży garb;
  Starą suknię w same łaty:
  I to był jej cały skarb.
  
  Wszystko w chatce było stare:
  Koło domu stary płot,
  Pajęczyny w oknach szare,
  A za piecem stary kot.
  Był tam jeszcze pies na progu,
  Łysy, chudy, niby wiór;
  Ślepa kurka na barłogu,
  I to był jej cały dwór.
  
  Chatka stała na uboczu,
  Porośnięta w cierń i głóg;
  Nikt nie zwracał na nią oczu,
  Ani wstąpił na jej próg.
  Czasem tylko w tej ustroni,
  Co za jakiś brano cud:
  Małe dzieci biegły do niej,
  Na jagody lub na miód.
  
  Zresztą bliscy i przechodni,
  Omijali chatki dach;
  Bo odpychał wszystkich od niej
  Jakiś dziwny wstręt czy strach.
  Nie spotkałeś tam nikogo,
  Choćbyś chodził wzdłuż i wszerz;
  Nikt tamtędy nie szedł drogą,
  Chyba jaki zbój lub zwierz.
  
  Bo szeptano w tajemnicy
  O tej chatce bardzo źle:
  Że to nora czarownicy,
  Co się Babą-Jagą zwie.
  Że tam ona w leśnej głuszy
  Musi straszne zbrodnie knuć:
  Jadowite zioła suszy,
  Aby nimi ludzi truć.
  
  Lecz naprawdę tak nie było,
  Jak to plotka chciała mieć;
  Babci ani się nie śniło
  Ludzkie dusze łowić w sieć.
  Choć wiedziała o potwarzy,
  Nie płaciła złem za złe;
  Tylkoś często na jej twarzy
  Zabłąkaną widział łzę...
  
  Tylko co dzień, jak przed laty,
  Ukończywszy dzienny znój,
  Zasiadała w progu chaty,
  Na wieczorny pacierz swój;
  I modliła się za ludzi,
  Zapatrzona w nocy cień,
  Niewiedząca czy się zbudzi,
  Gdy nazajutrz błyśnie dzień.
  
  Wstał raz dzionek cały w złocie,
  Lecz mu czegoś było brak;
  Nie rozlegał się na płocie
  Jak codziennie, kurki gdak;
  Ani babcia stała w progu,
  Ni się kotek łapką mył:
  Tylko burek na barłogu,
  Przeraźliwie wył i wył...
  
  I gruchnęło w okolicy,
  (Bo jak w dudkę każdy dął):
  Że się zmarło czarownicy,
  Że ją wreszcie diabeł wziął.
  Dużo było też uciechy
  Dla patrzących na jej grób:
  Że już babcia za swe grzechy
  Siedzi w piekle po sam czub.
  
  Ale jakiż tłumów licznych
  Był niezmierny dziw i lęk:
  Gdy z kościołów okolicznych,
  Nagle zabrzmiał dzwonów jęk...
  Gdy sam Biskup z pastorałem,
  Posłyszawszy smutną wieść:
  Z duchowieństwem przybył całem,
  Aby zmarłej oddać cześć.
  
  Cóż dopiero, gdy z ambony
  Ksiądz roztoczył blask jej cnót;
  Kiedy poznał lud zdumiony
  Jej nazwisko i jej ród...
  Jej dla bliźnich tkliwe serce,
  Co przestało nagle bić,
  I to życie w poniewierce,
  I jej smutków długą nić...
  
  Bo to była kasztelanka,
  Co rzuciwszy marny świat,
  Żyła tutaj jak wygnanka,
  Na pokucie szereg lat.
  Co rozdała szczodrą ręką,
  Skarby swoje między lud;
  I pod Bożą kląkłszy męką,
  Trud znosiła, nędzę, głód...
  Słuchał tego lud zebrany,
  Z okiem pełnem gorzkich łez;
  
  Słuchał kotek zapłakany,
  Ślepa kurka, wierny pies...
  Nawet Biskup, wierzchem czapki,
  Otarł z ócz płynącą łzę;
  Tylko czysta dusza babki,
  Radowała z niebios się!