Wiersze

• W Miłości nieskończoność
  John Donne
   
   Jeślim nie posiadł Miłości był całej,
  Miła, Jej całej nigdy nie posiędę;
  Ani westchnieniem poruszać mi skały,
  Ni łzy już więcej z oczu nie dobędę,
  A wszystkie skarby, cena twej urody,
  Łzy, listy, szepty, dawno już wydane,
  Wiecem należność odebrał bez szkody,
  Targ dopełniony, akta są spisane.
  Lecz jeśli z ciebie dar ów wydobędę
  I pośród innych swoją część dostanę,
  
  Miła, jej całej nigdy nie posiędę.
  Lub jeśli wszystką nawet byś oddała,
  Miarą niepełną zmierzysz Miłość ową,
  Bo summującą, coś naonczas miała;
  Lecz mogą inni począć ją od nowa,
  Westchnieniem, łzami serce twe zapalić,
  Nieutrudzeni, łacno mnie przemogą;
  Z nową Miłością nowy lęk się scali,
  Bo tej dla siebie już żądać nie mogę.
  A przecież całą miłował cię będę,
  Bo serce twoje dzierżawą jest srogą,
  
  I co w nim wzrośnie, na własność posiędę.
  Jednakże wszystkiej nie chcę ciebie, miła;
  Kto wszystko posiadł, więcej nie posiędzie;
  Skoro zaś miłość tak mi obrodziła,
  Więc plon wciąż nowy bez nagrody będzie.
  Bo serca przecie nie oddasz mi co dzień,
  Lub jeśli oddasz, nigdyś go nie dała;
  Jego zagadką jest, iż gdy odchodzi,
  W tobie zostaje, więceś je zyskała.
  Tak sercem jednym z twoim sercem będę,
  Chcąc złączyć bowiem, przecz byś je mieniała?
  
  Wszystkim będziemy i Wszystko posiędę.
  Przełożył Jerzy S. Sito