Mówisz, że to co nas łączy to coś wyjątkowego i nienaturalnego! Potem mówisz coś całkiem innego. Czasem nie wiem, kiedy kłamiesz a kiedy mówisz prawdę. Nie ma w twych oczach żadnego błysku. Na twarzy nie ma uśmiechu. Nie rozmawiasz z nikim. Nikomu ręki nie podajesz. Co się z tobą dzieje? I nie, ja wcale się nie martwię. Tylko po prostu to jest dziwne i nienaturalne, tak samo jak to co nas łączy! Czekam na Ciebie długo i bez sensu. A kiedy się zjawiasz, to tego nie zauważam. Przechodzę bokiem, gdy na mnie patrzysz. Nie uśmiecham się do Ciebie, bo po co? Nie chcę, żebyś miał satysfakcję, że jednak może coś do Ciebie czuję. Teraz jesteś dla mnie nikim. Nikim czyli kimś?
Często czuję jak na mnie patrzysz i uśmiechasz się. Kiedy czuję niepokój, wydaje mi się, jakbyś na ramieniu swą dłoń mi kładł. Potem obracam się i nic nie ma. Pustka. W głowie żal i smutek. W sercu nadzieja i strach. W oczach rozpalony żar. Na ustach twoje imię a w dłoniach twoja dłoń. W lustrze twoje odbicie. Na papierze moje łzy, gdy o tobie myślę.