Miałam kilkanaście lat, gdy Ciebie poznałam i na całe życie się w Tobie zakochałam. Kochałam tak mocno i bezgranicznie, lecz Ty mnie wtedy bez słowa zostawiłeś. Szukałam wszędzie innego szczęścia. Znalazłam je przy boku męża, lecz to nie było to same uczucie, nie byłą tą wielką miłością sprzed lat. Me serce wciąż szukało Ciebie. Przez tyle lat kochałam tylko Ciebie, lecz byłam cicho. Miałeś rodzinę, ja swoją też. Teraz zakładasz drugą i mówisz, że kochasz mnie, tak samo jak wtedy i bardzo tęsknisz, i też żałujesz. Lecz po co to mówisz, rozdrapujesz rany, jak masz w swoich planach znowu mnie zostawić? Więc zrób to teraz, nie odchodź jak wtedy bez słowa, bo moje serce tego nie przeżyje. Powiedz naprawdę jakie masz plany. Nie dawaj mi nadziei, jeśli chcesz mnie zranić. Zranione serce długo się goi, lecz może szybciej, gdy je uspokoisz. Ten list jest pełen goryczy i żalu, a to dlatego, że nie dajesz znaku. Nie odzywasz się, choć wiesz co ja czuję, a Ty sobie tylko z tego żartujesz. Przepraszam bardzo jak ranią Cię moje słowa, a to dlatego, że wciąż Cię kocham i są pełne żalu. Nie wiedzą co mają myśleć, co robić dalej, co czuć do Ciebie: NIENAWIŚĆ - nie wchodzi w grę, TĘSKNOTA-to uczucie smutnej miłości, bez wzajemności. A może to MIŁOŚĆ? To dobre pytanie. Tylko Ty znasz odpowiedź na nie, więc, proszę, nie rań mnie więcej i nie zostawiaj w takiej rozterce.