Noc już późna, światło znika
sen rozjaśnia blask świetlika.
Jak ty to sprawiasz, mój ty świetliku,
czerń odgarniasz błyskiem bez liku!
A no widzisz, moja Ty droga,
sercem mrok pod ziemię chowam.
Bardzo ciężka jest to praca,
jeszcze gorsza jest i płaca.
Ale cóż ja na to, ma droga, poradzę,
że mi serduszko chronić Cię każe?!
Co ja na to słodka mogę,
że demonom w drogę wchodzę?
Wiedz, że wszystko co ja robię,
ma być Tobie zaś na zdrowie.
Chyba kocham! - powiem tyle...
Tak co noc o Tobie śniłem.
Tęsknię bardzo, przyznam skrycie,
chcę Ci swoje podarować życie.
Kładź się spać już, moja Droga.
Nigdy nie bądź, dla mnie wroga,
lecz przyjazna i kochana
chcę Cię chronić aż do rana.
Tak od rana do wieczora,
aż nie przyjdzie śmierci pora.
Już umieram w morzu łez,
tam skazany aż po kres...
Autor tekstu: Zymek Tomasz