Czy blisko będziesz przy mnie, czy daleko...
Czy blisko będziesz przy mnie, czy daleko,
Nie zmieni to w radość smutku mych dni:
W oczach twych bladą przymkniętych powieką,
Już położyłem umarłe swe sny.
Już pożegnałem się z twoimi usty,
A z rąk twych powiał już rozłączeń znak:
Cóż stąd, że serce, czując wszechświat pusty,
Drgnęło kurczowo, jak zraniony ptak?
Ty wiesz, kto jestem; ja - poznałem ciebie;
Oto przed nami łachman zdjętych mask:
gardła ściśnięte są, jak na pogrzebie...
Oh! jaka próżnia! jaki nędzny blask!
Gwiazdy padają, martwe, w głąb chaosu,
Widzę miłości zwłoki pełne plam -
I łkają płaczki-żałobnice losu,
Żeś tak samotna ty, że ja - tak sam!...
(Węglem smutku i zgryzoty - IX)
Domus aurea XI (A przede wszystkim ty...)
A przede wszystkim ty, więcej pokory
W sobie na przyszłość miej. Nie bądź tak skory
Do wykrzykników: Słońce! Szczyty! Lazury!
Bo jeśli orłów mieszkaniem są góry,
To wiedz, że także są miejscem żałoby,
Na którym ludów rzesza stawia - groby...
(A gdyby ojciec twój miał tam swą trumnę,
Czybyś ty często szedł na wichry dumne?)
Patrz się na jezior spokojne zwierciadło:
Anielsko wierne odbija widziadło
Wysokich światów, a tak pełne ciszy,
Iż dusza twoja wyraźnie usłyszy,
Jak cicho szepczą, śląc wonne ofiary,
Śnieżystej lilii kwiat i nenufary...
Dziś, jak i wczoraj, przemknął czas smutnie...
Dziś, jak i wczoraj, przemknął czas smutnie,
Jałowo, niby pusty wiatr jesienny,
Co wonny ogród obdziera okrutnie.
A stan goryczy ten trwa, wciąż niezmienny,
Od dawien dawna już!... Jestem w żałobie...
I oto piszę wyraz "Bezimienny"
Na progu życia swego, jak na grobie.
(Węglem smutku i zgryzoty - XI)
A oto teraz, na rozłączeń brzegu...
A oto teraz, na rozłączeń brzegu,
Żywot goryczy w samotności wiodę:
Dni moje nikną - spojrzyj:
Płatki sniegu padają w wodę...
(Węglem smutku i zgryzoty X)
Domus aurea X (Ponad górami...)
Ponad górami, kędy orłów gniazda,
Mój lot i moja jazda!
A na niebiosach, tej najwyższej z ksiąg,
Płomienny rapsod mego ducha,
Którego każde słowo: Gwiazda!
- Wieczność mnie słucha.