Sonet 71

Gdy umrę, żałuj mnie tak długo, miły,
Póki nie zabrzmi dzwon posępny, czarny,
Ostrzegający świat, że porzuciłem
Dla najmarniejszych robaków świat marny.
Czytając wiersz ten zapomnij o ręce,
Która pisała, gdyż tak cię miłuję,
Że lepiej byś mnie nie pamiętał więcej,
Jeśli cię pamięć o mnie zafrasuje.
O, jeśli wiersz ten obejmiesz spojrzeniem,
A ja spoczywać będę skryty w glinie,
Nie igraj nawet mym biednym imieniem,
A miłość twoja niech z mym życiem zginie,

        By nie mógł mądry świat, twą boleść widząc,
        Żalu twojego po mnie witać szydząc.