Sonet 47

Z sercem związało się teraz me oko;
Nawzajem świadczą dziś sobie grzeczności;
Gdy oko głodne jest twego widoku
Lub serce wzdycha żałośnie z miłości,
Miłego obraz oko na stół daje,
By stał się sercu ucztą wizerunek.
A czasem serce mym oczom podaje
Myśl o mym miłym jako poczęstunek.
Tak, przez twój obraz lub moje kochanie,
Nadal przebywasz przy mnie, choć daleki,
Gdyż uciec myślom mym nie jesteś w stanie,
Są zawsze przy mnie, lecz z tobą na wieki,
     Lub, jeśli usną, zbudzi oko moje 
     Me serce, ciesząc obrazem oboje.