Wiersze - Tadeusz Miciński strona 2

"Ama"

Moja tygrysica biękitnooka,
na hebanowym łożu wyciągnięta,
jedwab kaszrnirski otula ją - śni.
Szemrzą strumyki wśród araukaryj. -
Kazałem do marmurowej sali
wpuścić lwa olbrzymiego z gór Atlasu.
Wsunął się niemy - z piorunami w ślepiach.
Obszedł mnie w krąg, nie racząc spozierać.
Zwarłem drzwi na łańcuch
i z miradoru patrzę
wśród purpurowo-złoto-biękitnych arabesek.
Ama ocknęła się -
moręgowatym ogonem wyrażając radość -
leniwo - niby odaliska - szła ku lwu pustyni.
Lecz on drapieżną opętany chucią
runął, jak z góry oberwana skała.
Zwarli się -
i czworgiem łap wyskoczył w powietrze -
- czarna jaskinia mignęła pod brzuchem.
Ama łyskawicą wysunęła się - kłąb
sinych wężów niosąc w paszczy - wnętrzności lwa.
Z pustą ziejącą otchłanią zataczał się
i z wolna obchodził lew jamę krwi konając.
Jak na wieczornych przechadzkach nad morzem,
łasiła się do mej ręki Ama - od lwa nie tknięta -
tylko bardziej leniwa pokłada się u mych nóg -
i nie mogła wstać.
Cierpiąc patrzała na mnie tajemniczym blaskiem,
a w oczach jej morze gasło i ciemniało.

"Anamnezis"

Kwiaty pną się tęczowe wśród kościołów milczących -
rosa w czarach się zbiera - kryształowych i lśniących.
Na szafirów ocean księżyc złoty wypłynął,
jęk się ozwał derkacza i za lasem gdzieś ginął.
Grają chóry aniołów - nie, to w sennych szuwarach -
korowody mar płyną - niosą ciało na marach.
I wstecz za się spojrzałem - na czarne kurhany,
lico widzę przecudne Pani mi nie znanéj.
"Czy pamiętasz? jak przy kolumnie Memnona
ty mię wziąłeś kapłankę w królewskie ramiona?"
- Ja Cię nie znam. -
"Z dolin Hiamawatu
uniosłeś mię - zapach błękitnego kwiatu".
- Nie pomnę. -
"A w czarnej Tartaryi
tyś mię nawrócił rycerz - do imienia Maryi".
- Nie wiem. -
"I jeszcze - ujrzałeś na balu
moje oczy - szafiry - stopione w opalu".
- I łódź moja płynęła w te zamarzłe morza -
dziś dbam więcej o rosę karmicielkę zboża,
niźli sny szczęścia. - - - - - - - - - - - - - - - - -
- - - - - - - - - - - - - - W chmurach żarzą się łyśnice,
jak pożar spalający wysp mych czarownicę.
- Przebacz! szepce mi jabłoń kwietna przetowłosa -
- przebacz nam! szepcą niwy, gwiazdy i niebiosa.

"Ananke"

Gwiazdy wydały nade mną sąd:
- wieczną ciemność, wiecznym jest błąd.
- Ty, budowniku nadgwiezdnych wież,
- będziesz się tułał jak dziki zwierz,
- zapadnie każdy pod tobą ląd -
- wśród ognia zmarzniesz - stlisz się jak lont.

A gwiazdom odparł królewski duch:
wam przeznaczono okrężny ruch,
mojej wolności dowodem błąd,
serce me dźwiga w głębinach ląd.
Poszumy płaczą mogilnych drzew,
lecz w barce życia płynie mój śpiew.
Ja, budowniczy nadgwiezdnych miast,
szydzę z rozpaczy gasnących gwiazd.

"Ananke" (ang.)

The stars have passed a judgement on me:
- Endless is error and misery.
- You who build towers that reach past the skies
- shall wander like beast, awaiting demise.
- All land shall crumble from under your feet
- till you shall perish of cold by the heat

To them the royal spirit replied:
stars locked in motion of self-rule denied!
Error is nothing but my freedom's toll
unventured land fills the depths of my soul.
Mournful is rustle of burial trees
Yet song of my life flows on the breeze.
I who build cities that reach past the skies
watch the stars fading with jealous cries.

(tłumaczenie własne)

"Baśń"

Śpią wierzchołki gór
w fioletowej mgle
tajemniczy bór
ukołysał mnie
i przytulił mnie
usynowił mnie
i do siedmiu cór
powiódł w białej mgle.
Błyszczy zamek szklanny
na czarnym ostrowie
a kwitną dziewanny
i maków pąsowie...

Na bawolim zagrał rogu siwy groźny Bór
wypłyneło na jezioro siedem królewskich cór.
Ta Bez serca, jako hiacynt, jak hiacynt różowy,
a Z wężami - jak lilija - lilija anielska;
nad Umarłą szybowały krogulce i sowy,
a Zaklętą owionęły mórz głębokich zielska.
Dumna rozpacz - na harfie lazurowej grała,
Kwiat niewoli - łańcuchy do gwiazd przykuwała,
a Nieznaną - tęczowe kryją mi welony
i jak pierścień Saturna, grają złote dzwony.

Do łodzi mię proszą na bezchwiejne tonie
i kwiatem paproci operlają skronie
i płyną wśród skał pod mostem kamiennym
idzie pacholę z krzyżem promiennym.

‹‹ 1 2 3 4 5 21 22 ››