Moje młode lata z hulaszczą złą sławą,
Sam was nakarmiłem tą zatrutą strawą.

Nie wiem, czy mój koniec jest bliski czy daleki,
Modre kiedyś oczy już wyblakły na wieki.

Mrok i zgroza, żal i podłość. Gdzieżeś ty, radości?
Czy to pole, czy szynkownia? Nie widać w ciemności.

Sięgam wprzód i po omacku wyczuwam palcami:
Gnamy... konie... sanie ...śnieg... przez las przejeżdżamy.

"Pędź, furmanie, na całego! Nie jesteś mięczakiem!
I nie szkoda wytrząść duszę na bezdrożu takim".

A woźnica wkółko ględzi: "Źle się, panie, dzieje,
Kiedy konie podczas sanny zgrzeją się w zawieję".

"Tyś, woźnico, widzę, tchórz! Niedobrze się składa!"
Łapię bat i nuże nim bić po końskich zadach.

Tnę, a konie, jak zadymka, śnieg roznoszą w locie.
Nagle wstrząs... i prosto z sani ląduję w sumiocie.

Wstaję, patrzę się: ki diabeł zamiast trojki w głuszy...
Na szpitalnej pryczy leżę w bandażach po uszy.

Zamiast koni cwałujących wyboistą dróżką,
Mokrą szmatą zamaszyście tłukę twarde łóżko.

Na zegara twarzy w wąsy się skręciły strzałki,
Pochyliły się nade mną senne pielęgniarki.

Pochyliły się i szepczą: "W pogoni za sławą
Ty sam siebie nakarmiłeś tą zatrutą strawą.

My nie wiemy, czy twój koniec bliski, czy daleki
Twoje modre oczy w knajpach wymokły na wieki".

 
przekład Z. Dmitroca

 Ponad oknem miesiąc. Pod oknem wiatr śwista.
Obnażona topól srebrna i świetlista.

W dali płacz harmonii, samotny głos nocny
I taki rodzimy, i taki mi obcy.

Śmieje się i płacze piosenka stepowa.
Gdzieżeś, moja lipo, lipo ty wiekowa?

I ja sam za młodu w niedzielne poranki
Z harmonią na piersi szedłem do wybranki.

A teraz dla miłej nic a nic nie znaczę,
Przy cudzej melodii śmieję się i płaczę.
 
przekład Z. Dmitroca

 Słyszysz to mkną sanie, słyszysz pędzą sanie.
Miło się z kochaną zagubić na łanie.

Wstydliwy, nieśmiały wiaterek wesoły,
Dzwoneczek się toczy po równinie gołej.

Ech, sanie, wy, sanie! Koniu mój bułany!
Gdzieś tam na polanie tańczy klon pijany.

Podjedziemy podeń, zdziwimy się: co to?
I we troje w tany pójdziemy z ochotą.
 
przekład Z. Dmitroca

 Spojrzę w pola i w przestworza
W polach w niebiesiech raj.
Znowu tonie w kopach zboża
Mój nie zaorany kraj.

Znowu nieodparte stada
W nie pasionych zagajnikach,
I z zielonych gór opada
Złotolity nurt strumyka.

Wierzę snadź, za łzy wylane
Nad zapitym kpem wioskowym
Ktoś tam ręce wymuskane
Kąpie w ciepłym mleku krowim.
 
przekład Z. Dmitroca

 Szedł Pan Bóg próbować ludzi w miłości,
Jako żebrak przechodził polaną.
Stary dziad na pniaku, wśród zarośli,
Mamlał w dziąsłach czerstwą bułkę maślaną.

I popatrzał dziad w stronę powsinogi,
O żelazny wspartego kijaszek,
I pomyślał: "Spójrz, jaki ubogi
Toż on z głodu się chwieje, biedaczek".

Podszedł Pan Bóg, tając żal i udrękę:
Snadź, powiada, nie rozbudzę serc z kamienia...
I rzekł starzec, wyciągając doń rękę:
"Naści, pożuj... trzeba ci pokrzepienia".

 
przekład. Z. Dmitroca