Dostojeństwo

Ani to szczęście, ni wielkość, ni chwała,
Ani to spokój, ni siła, ni talent -
Być poganiaczem trzody, co bata zaznała.
Wiersze takim pastuchom niepotrzebne wcale,
Historia w ich bezwstydnym cieniu skamieniała,
Sztuka twarz kryje lub rzuca na fale
Blichtru i zapomnienia tuzinkowe płody,
By poganiaczy tych wstrętnm obrazem
Swój Raj ozdobić. Iluż w takie trzody
Spędza przemoc lub nawyk? Aby nie być płazem,
Powinien człowiek z sobą szukać zgody,
Tron opanować w swym królestwie lotnym
I stłumiwszy anarchię, jaką sieją razem
Lęk i nadzieja - pozostać samotny.


Juliusz Żuławski

Lament

Wichrze dziko wyjący,
Wichrze rozżalony,
Nocą w chmury bijący
Jak w żałobne dzwony;
Deszczu w łzawej udręce,
Ciemne pola, przełęcze,
Lasy beslistne, jęczcie
Nad światem pomylonym!


przekład Zofia Kierczys

One word is too often profaned

One word is too often profaned
For me to profane it;
One feeling too falsely disdained
For thee to disdain it;
One hope is too like despair
For prudence to smother;
And pity from thee more dear
Than that from another.

I can give not what men call love;
But wilt thou accept not
The worship the heart lifts above
And the heavens reject not, -
The desire of the moth for the star,
Of the night for the morrow,
The devotion to something afar
From the sphere of our sorrow?

Strofy - kwiecień 1814

Odejdź. Wrzos szary drogę pod stopami mości,
Chmury ostatnia kroplę wypiły wieczora -
Odejdź. Za chwilę wiatry sprowadzą ciemności
I światła niebios nocna skryje pora.

Odejdź. Czas minął. Wszystko mówi: odejdź.
Nie kuś łzą przyjaciela, który dziś markotny...
Nie śmiesz prosić : zostanę - nie myślisz : uwiodę.
Obowiązek cię wiedzie znów do twej samotni.

Odejdź precz do smutnego, milczącego domu
I gorzką łzą ognisko opuszczone polej :
Patrz na cienie, co błądzą jak duch po kryjomu
I tkają nitki śmiechu w wątek melancholii.

Liści lasów jesiennych lot wokół twej głowy,
Kwiatów wiosny rosistej u stóp twoich lśnienie...
Ale świat musi zmarznąć w powietrzu lodowym,
Nim noc się spotka z świtem - a ty z ukojeniem.

I chmury umęczone pochłania noc czarna,
Gdy senne wiatry milkną, a księżyc za mgłami...
I ocean niespokojny sen czasem ogarnia -
I wszystko to, co w ruchu, też bezruch omami.

I ty spoczniesz w mogile - lecz nim znikną zjawy,
Które ci każą widzieć raj pod własną strzechą -
Twój żal, twa myśli pamięć pełne będą wrzawy
Dwu głosów i promyka jednego uśmiechu.
                                                                                                    Włodzimierz Lewik

To A Skylark (eng.)

  Hail to thee, blithe Spirit!
    Bird thou never wert, 
  That from Heaven, or near it, 
    Pourest thy full heart
In profuse strains of unpremeditated art.

  Higher still and higher
    From the earth thou springest
  Like a cloud of fire;
    The blue deep thou wingest,
And singing still dost soar, and soaring ever singest. 

  In the golden lightning 
    Of the sunken sun 
  O'er which clouds are bright'ning,
    Thou dost float and run,
Like an unbodied joy whose race is just begun. 

  The pale purple even 
    Melts around thy flight; 
  Like a star of Heaven
    In the broad daylight
Thou art unseen, but yet I hear thy shrill delight: 

  Keen as are the arrows 
    Of that silver sphere,
  Whose intense lamp narrows
    In the white dawn clear
Until we hardly see--we feel that it is there. 

  All the earth and air
    With thy voice is loud.
  As, when night is bare,
    From one lonely cloud
The moon rains out her beams, and heaven is overflowed. 

  What thou art we know not;
    What is most like thee?
  From rainbow clouds there flow not
    Drops so bright to see
As from thy presence showers a rain of melody. 

  Like a poet hidden
    In the light of thought,
  Singing hymns unbidden,
    Till the world is wrought
To sympathy with hopes and fears it heeded not: 

  Like a high-born maiden
    In a palace tower,
  Soothing her love-laden
    Soul in secret hour
With music sweet as love, which overflows her bower: 

  Like a glow-worm golden
    In a dell of dew,
  Scattering unbeholden
    Its aerial hue
Among the flowers and grass, which screen it from the view: 

  Like a rose embowered
    In its own green leaves,
  By warm winds deflowered,
    Till the scent it gives
Makes faint with too much sweet these heavy-winged thieves. 

  Sound of vernal showers
    On the twinkling grass,
  Rain-awakened flowers,
    All that ever was
Joyous, and clear, and fresh, thy music doth surpass. 

  Teach us, sprite or bird,
    What sweet thoughts are thine:
  I have never heard
    Praise of love or wine
That panted forth a flood of rapture so divine. 

  Chorus hymeneal
    Or triumphal chaunt
  Matched with thine, would be all
    But an empty vaunt--
A thing wherein we feel there is some hidden want. 
 
  What objects are the fountains 
    Of thy happy strain? 
  What fields, or waves, or mountains?
    What shapes of sky or plain?
What love of thine own kind? what ignorance of pain? 

  With thy clear keen joyance
    Languor cannot be:
  Shadow of annoyance
    Never came near thee:
Thou lovest, but ne'er knew love's sad satiety. 

  Waking or asleep,
    Thou of death must deem
  Things more true and deep
    Than we mortals dream,
Or how could thy notes flow in such a crystal stream? 

  We look before and after,
    And pine for what is not:
  Our sincerest laughter
    With some pain is fraught;
Our sweetest songs are those that tell of saddest thought. 

  Yet if we could scorn
    Hate, and pride, and fear;
  If we were things born
    Not to shed a tear,
I know not how thy joy we ever should come near. 

  Better than all measures
    Of delightful sound,
  Better than all treasures
    That in books are found,
Thy skill to poet were, thou scorner of the ground! 

  Teach me half the gladness
    That thy brain must know,
  Such harmonious madness
    From my lips would flow
The world should listen then, as I am listening now!