* * * (Oto jest święto zboża...)
Oto jest święto zboża, oto jest święto chleba
W mej wiosce, którą dzisiaj oglądam na nowo!
Dokoła gwar radosny, a blask spływa z nieba
Tak biały, że cień każdy barwi się różowo.
Ze świstem sierp raz po raz w fali złotych kłosów
Zanurza się i miga błyskawicą lśnienia;
Dolina pełna ludzi, snopów i pokosów,
I z każdą niemal chwilą obraz pól się zmienia.
Uwijają się żeńce, wszędzie ruch i życie,
A słońce, sprawca żniwa spokojny, wciąż płonie
I pracuje bez przerwy, ażeby obficie
Sok i słodycz we winnym nagromadzić gronie,
O pracuj, stare słońce, na chleb i na wino,
Karm człeka mlekiem ziemi i podaj mu czaszę,
Z której zbroje boskiego zapomnienia płyną.
Żniwiarze, winobrańcy! o szczęsne dni wasze!
Albowiem z winogradów plonu, z plonu zboża,
Z owoców, które zbiera wasza praca cicha,
Wedle swoich zamiarów czyni mądrość Boża
Ciało dla hostii świętej i Krew dla kielicha.
tłum. Stanisław Korab-Brzozowski
* * * (Wielki, czarny sen...)
Wielki, czarny sen
Rzuca na mnie cienie;
Świat gdzieś znika ten,
O zaśnij, pragnienie!
Nic nie widzi wzrok,
Pamięć moja ginie;
Duszę kryje mrok
W tej dziwnej godzinie!
Jestem niby łódź
Falą kołysana;
Pragnień mych nie budź,
Nocy nie przespana!
tłum. Stanisław Korab-Brzozowski
* * * (Zanim, ranna gwiazdo blada..)
Zanim, ranna gwiazdo blada,
Z lazurowych zejdziesz łąk
- W cząbrach stada
Przepiórczane dzwonią w krąg -
Zwróć ku piewcy, który oczy
Ma miłosnych pełne śnień
- W nieb roztoczy
Już skowronek wita dzień -
Zwróć spojrzenie, co w jasności
Już się topi rannych zórz;
- O radości
Pośród łanu złotych zbóż! -
Potem myślą zaświeć moją
W dali tam - och, w dali, tak!
- Rosy stoją
Na źdźbłach sian, diamentów szlak -
W słodkie sny, pieszczące miękko
Dróżkę mą, co jeszcze śpi...
Prędko, prędko,
Bo już oto słońce lśni.
BEAMS
Stąpać pragnęła poprzez morskie fale,
A że podmuch łaskawy nawiał ciszę senną,
Chętnie karku ugieliśmy w w obłędne lenno,
Oto gościńcem gorzkim kroczymy wspaniale.
Słońce w niebie wysokim, wielce lśniące, pała:
W jej splotach jasnych drgają pozłoty promienie,
Szliśmy śladem spokojnym, o, wielkie olśnienie,
Jak toczenie się nurtów i jak piana biała!
Kołysały się ptaki wokoło siwawe,
I żagle w dali białe w ukośnym kołysie,
Niekiedy wodorosty, jak piana na misie,
Przez które się ślizgały stopy w fal kurzawę.
Odwróciła się, niemal ukojona, płowe
Oczy spojrzały ledwo, czy idziem spokojni?
Nas, radosnych wybrańców, ujrzała i wolniej
Szła przodem, poblask złocił jej wyniosłą głowę.
Stefan Napierski
CRIMEN AMORIS
W złoto-jedwabnym palacu, w Ekbatanie,
Gdzie brzmi mahometańskiej muzyki echo,
Piękne demony, niedorośli Szatani
Do stóp ścielą pięć zmysłów swych Siedmiu Grzechom.
To święto Siedmiu Grzechów: o, jak wspaniałe!
Jawym blaskiem Żądze tam promienieją;
Zachcianki - służki popędzane, w kryształy
Różane wina pospiesznym ruchem leją.
Wir tańców rytmem weselnym ucho pieścił
I w przeciągłych szlochaniach miękko omdlewał,
A piękny chór głosów męskich i niewieścich
Jak fale wodne toczył się i przelewał.
A wszystko to potężną tchnęło słodyczą
I takim czarem i siłą niepojętą,
Że kraj różami zakwitł w krąg tajemniczo,
A noc zdawała się jakoby z diamentu.
Zaś najpiękniejszy z wszystkich tych złych aniołów
Miał lat szesnaście, na skroniach z kwiatów wieniec.
Ramiona skrzyżowawszy i chyląc czoło
Marzy, a w oczach jego łzy i płomienie.
Próżno tam wokół coraz szaleńszy krążył,
Próżno siostry i bracia jego, Szatani,
Aby go wydrzeć trosce, co tak go drąży,
Chcieli zwabić go pieściwymi gestami:
On się wymykał ich przymilnym pieszczotom,
A nadmiar smutku czarnym motylem znaczył
Drogą głowę płonącą skrami klejnotów.
O nieśmiertelna i straszliwa rozpaczy!
Mówił im: "O, zostawcie wy mnie samego!"
Po potem czule uścisnął wszystkich dokoła,
Wyrwał się zwinnie i oto ich odbiega:
W dłoniach została im tylko sukni poła.
Czy go widzicie tam, na podniebnej wieży,
Na szczycie zamku, z płomienną żagwią w rękach?
Wznosi ją w górę jak miecz wznaszą rycerze:
Z dołu się zdaje, że to świta jutrzenka.
Cóż mówi jego głos głęboki a tkliwy,
Który się splata z jasnym trzaskaniem ognia,
A księżyc słucha go w ekstazie, szczęśliwy?
O! to ja będę tym, który stworzy Boga!
Anioły, ludzie, zbyt wiele nam cierpienia
Z tej wojny Najgorszego z Najlepszym płynie.
Ukórzmy raz, nieszczęśni, swe uniesienia
Wszystkie w najprostszym pragnieniu już jedynie.
O wy wszyscy, my wszyscy, smutni grzesznicy,
Radośni święci, po cóż schizma nas dzieli
Czemuśmy naszych dzieł, jak zręczni złotnicy,
W tę samą cnotę przetopić nie zechcieli
Dość już i nadto tych starć o szansach równych!
Trzeba, by wreszcie ze sobą się spotkały
Trzy,Cnoty Boskie i Siedem Grzechów Głównych!
Dość już tych zmagań szpetnych i zatwardziałych !
A w odpowiedzi Chrystusowi, co wszystko
Chciał tak utrzymać w walce i dwoistości,
Przeze mnie piekło, które tu ma siedlisko,
W ofierze składa się powszechnej Miłości!"
Żagiew wypada z jego otwartej dłoni,
A wówczas pożar wyjąc wzbił się do góry,
Zwada olbrzymia krwawych orłów co tonie
W czarnym zamencie, wsród dymu i wichury.
Złoto leje się płynne, marmur sie kruszy:
Gorejący piec żaru, rozbłysk pożaru!
Jedwab w szybkich trzepotach płatkami prószy,
Świecąc barwą pożaru, jaśnieniem żaru.
A szatani śpiewali, ginąc w boleści
Wśród ognia, pojmujący, zrezygnowani!
I piękny chór głosów męskich i niewieścich
Wznosił się w płomienistych wrzaw churaganie.
A on, krzyżując dumnie ręce na wieży,
Wpatrzony w niebo, kędy płomień wystrzela,
Modli się jakby szeptem dziwnych pacierzy,
Co zamierają pośród pieśni wesela,
Modli się jakby szeptem dziwnych pacierzy,
Wpatrzony w niebo, kędy płomień wystrzela...
Wtem huk straszliwy zagrzmiał i grom uderzył
I nastał koniec pieśni i wesela.
Bo nie przyjęto całapalnej ofiary:
Ktoś bardzo mocny, widać, i sprawiedliwy
Łacno przeniknął złaść i skryte zamiary
I pychy, co się łudzi, podstęp kłamliwy.
Z pałacu o stu wieżach ni zgliszcz, ni śladu;
Nic nie ostało się przed klęski ogrómem,
By tamto wszystko, przez straszny cud przykładu,
Snem tylko było daremnym i znikomym...
I oto noc, noc błękitna z gwiazd tysiącem
Wokół ziemia w ewangelicznej prastocie
Surowa i łagodna, a majaczące
Gałęzie drzew są jak skrzydła chwiejne w locie.
Chłodne strumienie mkną kamiennym parowem;
Przestwór modlitwą wonny i. tajemnicą
Przecinają bezgłośnie płynące sowy;
Czasem plusk fali zalśni gdzieś błyskawicą.
Wznaszą się miękko w dali wzgórza łagodne
Jak kształt miłości jeszcze nie określony,
A wzbijające się z jarów mgły nadwodne
Zda,ją się zrywem ku czemuś zespolonym.
I wszystko to jak słowo, jak dusza żywa
I jak serce w dziewiczej miłości sławi,
Wielbi, otwiera się w ekstazie i wzywa
Boga litości, co nas od złego zbawi.
Anna Drzewicka