Znad ciemnej rzeki...

Znad ciemnej rzeki wiatr przylata
I mglistych wspomnień woń przynosi.
Pamięć maluje przeszłe lata,
Jak raj anielski dawni Włosi.
 
Potem kask, miecz i pęd podróży,
Płomień na ostrzu dzikiej dzidy,
Kiedy chadzałem w szatach burzy
I żeglowałem do Kolchidy.
 
Dzikie porywy i zapędy,
Zuchwałość butna i wyniosła...
Wreszcie manowce, winy, błędy -
I połamane leżą wiosła.
 
W ruinach pająk sieci snuje,
Czas każe płacić wiosny długi.
Lecz nie żałuję, nie żałuję!
I wszystko spełniłbym raz drugi.
 
Bo coś w szaleństwach jest młodości,
Wśród lotu, wichru, skrzydeł szumu,
Co jest mądrzejsze od mądrości
I rozumniejsz od rozumu.