O wąsatym kapralu

Przyszła raz Śmierć do żołnierza
I czarne zęby wyszczerza,
Gnatami wśród nocy chrzęści,
A kosę ma w pięści.

\"Wstawajże prędko, człowiecze!,
Bo deszcz mnie zimny tu siecze,
Roboty jeszcze mam wielo,
A szukam cię dwie niedziele\".

Zdumiał się kapral wąsaty,
Na żółte patrzy jej gnaty:
\"Gdzieś cię widziałem, cholero!\"
\"Widziałeś ? pod Somosierra!...

Szukałam dla ciebie kuli,
Widziałam krew na koszuli,
Głowę z żelaza masz, diabla,
Tylko jęknęła pod szabla.

Lecz mi nie ujdziesz, kapralu,
Na moim zatańczysz balu,
A ja dla większej uciechy
Wąsów obetnę ci wiechy!\"

Zegził się kapral, psia jucha,
Gniew krwisty na twarz mu bucha.
Nie jej się bo jął, a ino!
To ciebie strach mu, dziewczyno!

Trzy Włoszki, Hiszpanki cztery
Swietne w nim czciły maniery,
Sześć Polek zwiedzionych w pląsach
W owych kochało się wąsach.

A markietanka w obozie
Syna mu wiozła na wozie,
Starym się bawił giwerem
I darł się z wiwlampererem!

Wstyd będzie, hańha i śmiechy.
Gdy mu obetną te wiechy,
Gdy go piekielna ta jędza
Podobnym zrobi do księdza.

Przyjdzie do nieba tak ścięty,
A Pieter zdumieje święty:
\"Ha\" ? z miną krzyknie mu wsciekłą ?
\"Kapral bez wasów?! Marsz w piekło!\"

Więc wściekł się jak wszyscy diabli,
Do starej porwał się szabli;
W śmiech ona, za brzuch się trzyma:
\"Mnie się żelazo nie ima!\"

Spąsowiał jako rabaty,
Za żółte chwyta ja gnały
I krzyczy, choć się wydziera:
\"Pójdziemy do lamperera!\"

Cesarz, skończywszy paradę.
Na bębnie pił czekoladę,
A grzał mu ją przy ognisku
Rustan, czort czarny na pysku.

\"Verdo!\" zakrzyknie mu warta
Wiodą ich do Bonaparta:
\"Kto ten, co tak się ośmiela,
I kto jest ta marmusela?\"

Cnś krzyknie jak z głebi dzwonu:
\"Kapral piątego szwadronu!
Krzyż Legii i bez obrazy
Ranny trzydzieści sześć razy

Nazwy, kto ciekaw, niech idzie
Szukać jej na piramidzie,
Bo tam ją wyryłem klingą,
A drugi raz w San Domingo!\"

A potem raport Mu skłnda,
Jakby to byłi parada,
Że Śmierć bezecnie zamierza
Zhańbić polskiego żołnierza.

Pod Śmiercią zgięły się nogi,
Gdy cesarz spoglądał srogi,
Na gębie zrobił się blady,
Z oczu dwie trysły mu szpidy

\"Psiakrew! Kto sobie pozwala
Hańbić polskiego kaprala?
Kapral! Wal w pysk ją, a tęgo
Bij mocno jak pod Marengo!

A żeś jest z babą w obozie,
Trzy doby posiedzisz w kozie.
W tył zwrot! marsz! sprawa .skończona
Z podpisem Napolijona\".

Kapral w dłoń splunął, a sporo,
Zębów jej wybił kilkoro,
I tłukł tak długo tę żmiję,
Aż wrzasła: \"Cesarz niech żyje!\"