Cudna księżna

 
Cudna księżna chodzi po ogrodzie,
widzi białe łabędzie na wodzie,
białą ręką do się je przyzywa,
ale stado po wodzie odpływa
                      precz.
 
Cudna księżna przed stopami swymi
widzi kwiaty z barwami cudnymi,
chce je zerwać dla krasy i woni,
ale wszystkie kwiaty zwiędły w dłoni
                       jej.
 
Cudna księżna na niebie wysokiem
grę obłoków pragnie śledzić wzrokiem,
ale wicher gdzieś z przepaści świata
grę obłoków na niebie rozmiata
                           precz.
 
Cudna księżna ujrzała na drzewie
ptaka, co ją ukołysze w śpiewie,
ale sokół, błądzący w przezroczu,
ptaka nagle pochwycił sprzed oczu
                          jej.
 
cudna księżna - czyli uwierzycie? -
chciała posiąść gwiazdę na błękicie,
ale wieczór nadpłynął ponury
i znad głowy gwiazd zniosły chmury
                      precz.
 
Lecz, gdy ciemność północna nastała,
tej już nie wziął nikt tej księżnie cudnej -
mogła błądzić, zamyślona cała,
w ciemnym mroku przez ogród bezludny.