Jesień (parodia)

Od tłumacza: Jiří Orten był poetą niewątpliwie wybitnym, tyle że strasznie monotematycznym w swoich smutencjach i przy tym nierównym w poezji. Nie ma się zresztą czemu dziwić: trudno być wesołkiem, jeśli się jest Żydem w kraju okupowanym przez nazistów, a co do poziomu, no to cóż, chłopak miał 21 lat w chwili śmierci. W ramach zatem pewnego odprężenia od gotyku nieustająco królującego w tym dziale wiersz Jesień, chyba najsłabszy z tych, które znam Ortena, w przekładzie bardzo dowolnym, który jakoś tak sam mi się ułożył w głowie, kiedy Podzim pierwszy raz czytałem.

T. M. Larczyński


Jesień
 
Ach, dziś mnię ciśnie w duszę,
kurde bieda.
Gram na kibordzie. Łzami się krztuszę.
Wolniej, kapela, to nie black metal!
 
Czegoś tam chcieli.
Ja nie słyszałem.
Surowemu szefowi kapeli
z miłości do funku się spowiadałem.
 
Funku, tak, matko. Co za upadek.
Koniec z karierą w bluesrocku.
Już za kibordem nie mój tkwi zadek
w pijanym geście w rozkrocku.
 
Idę znów, wrzesień w słowie,
idę w mą zwiędłą dal,
pójdę na cmentarz, potnę się w grobie
będę jak Kurt Cobain 2.
...a dla chętnych wersji niezmasakrowanej, jak zwykle, oryginał:


Podzim
 
Ach, dnes mne duše tlačí
a nemohu již dál.
Hrám na varhany. Pláči.
Nestačím na pedál.
 
Něco mi vyprávěli.
Něco jsem neslyšel.
K příkrému nepříteli
pro zradu jsem si šel.
 
Pro zradu, ano, matko.
Nádherná smrt v ní jest
měněna ve princátko
opilých slz a gest.
 
Jde zase, září v slově,
jde ve svou zvadlou dál,
by se na hřbitově
dušičkám zaprodal.