być może po to, aby poczuć, jak
srebrzysta ryba jej nagości
uderza mnie rozkosznie ostrymi płetwami,
 
moja młodość zmierzała ku niej przez lat tyle
 
i może po to, aby w sidłach zadrżał ptak
tak nieśmiałego podobieństwa między nami,
 
przeszedłem tyle krain, by wreszcie zagościć
 
w jej młodym przyzwoleniu.
I jeśli w tej chwili
ktoś mnie słyszy - niech o mnie z litością pamięta:
o tym, że przez las cudów kroczyłem samotnie,
zaszyty w jego bezludnych ostępach,
że moje stopy poznały stokrotnie
każdą z dróga, czy to prosta była, czy pokrętne,
 
o tym jeszcze, że ona jest piękna