Lenore
Ah broken is the golden bowl! the spirit flown forever!
Let the bell toll! — a saintly soul floats on the Stygian river;
And, Guy De Vere, hast thou no tear? — weep now or never more!
See! on yon drear and rigid bier low lies thy love, Lenore!
Come! let the burial rite be read — the funeral song be sung! —
An anthem for the queenliest dead that ever died so young —
A dirge for her the doubly dead in that she died so young.
"Wretches! ye loved her for her wealth and hated her for her pride,
"And when she fell in feeble health, ye blessed her — that she died!
"How shall the ritual, then, be read? — the requiem how be sung
"By you — by yours, the evil eye, — by yours, the slanderous tongue
"That did to death the innocent that died, and died so young?"
Peccavimus; but rave not thus! and let a Sabbath song
Go up to God so solemnly the dead may feel so wrong!
The sweet Lenore hath "gone before," with Hope, that flew beside
Leaving thee wild for the dear child that should have been thy bride —
For her, the fair and debonair, that now so lowly lies,
The life upon her yellow hair but not within her eyes —
The life still there, upon her hair — the death upon her eyes.
"Avaunt! to-night my heart is light. No dirge will I upraise,
"But waft the angel on her flight with a Paean of old days!
"Let no bell toll! — lest her sweet soul, amid its hallowed mirth,
"Should catch the note, as it doth float — up from the damned Earth.
"To friends above, from fiends below, the indignant ghost is riven —
"From Hell unto a high estate far up within the Heaven —
"From grief and groan, to a golden throne, beside the King of Heaven."
Wersja "żółta" dla nielubiących czerwonego koloru
Ah broken is the golden bowl! the spirit flown forever!
Let the bell toll! — a saintly soul floats on the Stygian river;
And, Guy De Vere, hast thou no tear? — weep now or never more!
See! on yon drear and rigid bier low lies thy love, Lenore!
Come! let the burial rite be read — the funeral song be sung! —
An anthem for the queenliest dead that ever died so young —
A dirge for her the doubly dead in that she died so young.
"Wretches! ye loved her for her wealth and hated her for her pride,
"And when she fell in feeble health, ye blessed her — that she died!
"How shall the ritual, then, be read? — the requiem how be sung
"By you — by yours, the evil eye, — by yours, the slanderous tongue
"That did to death the innocent that died, and died so young?"
Peccavimus; but rave not thus! and let a Sabbath song
Go up to God so solemnly the dead may feel so wrong!
The sweet Lenore hath "gone before," with Hope, that flew beside
Leaving thee wild for the dear child that should have been thy bride —
For her, the fair and debonair, that now so lowly lies,
The life upon her yellow hair but not within her eyes —
The life still there, upon her hair — the death upon her eyes.
"Avaunt! to-night my heart is light. No dirge will I upraise,
"But waft the angel on her flight with a Paean of old days!
"Let no bell toll! — lest her sweet soul, amid its hallowed mirth,
"Should catch the note, as it doth float — up from the damned Earth.
"To friends above, from fiends below, the indignant ghost is riven —
"From Hell unto a high estate far up within the Heaven —
"From grief and groan, to a golden throne, beside the King of Heaven."
Miasto w Morzu
Patrz! - oto czarny śmierci tron
Śród dziwnych - pustych, dzikich stron,
Gdzie się zachodu krwawi skłon.
Tam wielcy - mali - dobrzy - źli -
W spokoju wiecznym każdy śni.
Tam gmachów tłum - tam wieżyc zrąb,
Które naruszył czasów ząb
(Struktury takie nam nie znane) -
A w krąg, przez wichry zapomniane,
Drętwo, pod nieba tarczą siną,
Melancholijne wody płyną.
Nie schodzi żaden błysk z lazurów
Na wieczny mrok tych sennych murów,
Lecz z ułudnego morza fal
Milczące światło płynie w dal -
W górę rozlewa się po skalach,
Katedrach, wieżach, arsenałach
I babelowych, zda się, wałach.
Po niedostępnych ciemnych parkach,
Po marmurowych sklepień arkach,
Po gmachach, które we mgle giną
I których ściany w krąg obwiną
Rzeźbionym fryzem bluszcz i wino.
Drętwo, pod nieba tarczą siną,
Melancholijnie wody płyną,
A blade zamki i ich cienie
Zawisły, rzekłbyś, jak widzenie
W powietrznej sinych mgieł arenie,
Gdy z dumnej wieży tej stolicy
Duch Śmierci patrzy bladolicy.
Groby rozwarły się widomie,
Ziejąc na martwych skał poziomie
Lecz ani skarb, co w nich zamknięty,
Ni w oczach bogów dyjamenty,
Ni trupy strojne w wieniec złoty,
Nie budzą głębin tych z martwoty -
I żadna struga, żadna mgła
Nie marszczy fal umarłych szkła.
Nie wróży nic, że będzie wiatr
Na jakimś oddalonym morzu;
Nie świadczy nic, że był gdzieś wiatr,
Na jakimś mniej ohydnym morzu!
Lecz spójrz: w powietrzu jakiś ruch!
Toń wód porusza jakiś duch:
Wieżyce, zda się, płyną w dół,
W mgły rozwiewają się na pół,
Mdlejące świątyń bladych szczyty
Znikają, w próżni mknąc błękity,
I zapłonęła ton ogniściej,
Godziny dyszą uroczyściej.
Gdy w dzikich jękach w bezdeń wód
Zapada w mgłach mistyczny gród,
Wstając ze swych tysiącznych tronów
Wita go piekło śród pokłonów!
Nawiedzony Gród
Śród zieleni, śród lewady,
Przez aniołów dzierżon ród,
Niegdyś dźwignął się z posady
Promienisty, wzniosły gród.
Kędy Myśli królowania,
Tam ten twór!
Większej chwały nie osłania
Żaden Seraf tęczą piór.
Wstęgą złocistą, świetną, sławną
Zwiewały znaki z hełmów wież.
(Ach, jak to dawno już - jak dawno!
I gdzież są dzisiaj, gdzież?)
Nosiły powiew jak posłanki
W słodki, wiosenny dzień
Na ocienione grodu blanki
Pierzchliwą falą wonnych tchnień.
Przez rozświetlonych okien dwoje
Pielgrzym widywał z obcych stron
Jak pląsające duchów roje,
Pod lutni dźwięcznej cudny ton
W okrąg stolicy złotolitej
Wciąż zataczały tan -
Dokoła Porfirogenety,
Co władał jako grodu pan.
Z rubinu każdy grodu wrzeciądz,
Blask pereł na drzwiach lśni -
Przez które lecąc, lecąc, lecąc,
Świecące niby skry,
Wpadały Echa z każdym mgnieniem,
Tłum których niezliczony
Swym czarodziejskim wielbił pieniem
Majestat oświecony.
Ale złe dziwy w smętku szacie
Naszły królewski, wzniosły dom.
(Ach, król nie ujdzie już zatracie
I już nie będzie końca łzom)
A sława, która kwitła jaśniej
Niźli czarowny kwiat,
Jest tylko mglistym tworem baśni
Z dawno zamierzchłych lat.
Widzi dziś pielgrzym śród lewady
Przez okna, skrzące blaskiem łun,
Jak się kołyszą zjaw gromady
Przy opętańczym zgrzycie strun.
Przez zmierzchłe dźwierze dziką zgrają,
Miast dźwięcznych Ech,
Tłoczą się widma, które znają
Nie uśmiech, lecz tylko śmiech.
Serenade
So sweet the hour, so calm the time,
I feel it more than half a crime,
When Nature sleeps and stars are mute,
To mar the silence ev`n with lute.
At rest on ocean`s brilliant dyes
An image of Elysium lies:
Seven Pleiades entranced in Heaven,
Form in the deep another seven:
Endymion nodding from above
Sees in the sea a second love.
Within the valleys dim and brown,
And on the spectral mountain`s crown,
The wearied light is dying down,
And earth, and stars, and sea, and sky
Are redolent of sleep, as I
Am redolent of thee and thine
Enthralling love, my Adeline.
But list, O list,- so soft and low
Thy lover`s voice tonight shall flow,
That, scarce awake, thy soul shall deem
My words the music of a dream.
Thus, while no single sound too rude
Upon thy slumber shall intrude,
Our thoughts, our souls- O God above!
In every deed shall mingle, love.
Spirits of the Dead
[Al Aaraaf, Tamerlane, and Minor Poems, 1829]
Thy soul shall find itself alone
'Mid dark thoughts of the grey tomb-stone ;
Not one, of all the crowd, to pry
Into thine hour of secrecy.
Be silent in that solitude,
Which is not loneliness-for then
The spirits of the dead, who stood
In life before thee, are again
In death around thee, and their will
Shall overshadow thee ; be still.
The night, though clear, shall frown,
And the stars shall not look down
From their high thrones in the Heaven
With light like hope to mortals given,
But their red orbs, without beam,
To thy weariness shall seem
As a burning and a fever
Which would clingto thee for ever.
Now are thoughts thou shalt not banish,
Now are visions ne'er to vanish ;
From thy spirit shall they pass
No more, like dew-drop from the grass.
The breeze, the breath of God, is still,
And the mist uponthe hill
Shadowy, shadowy, yet unbroken,
Is a symbol and a token.
How it hangs upon the trees,
A mystery of mysteries!