Sonnet: O City, City

To live between terms, to live where death
has his loud picture in the subway ride,
Being amid six million souls, their breath
An empty song suppressed on every side,
Where the sliding auto's catastrophe
Is a gust past the curb, where numb and high
The office building rises to its tyranny,
Is our anguished diminution until we die.

Whence, if ever, shall come the actuality
Of a voice speaking the mind's knowing,
The sunlight bright on the green windowshade,
And the self articulate, affectionate, and flowing,
Ease, warmth, light, the utter showing,
When in the white bed all things are made.

This Is a Poem I Wrote at Night, Before the Dawn

This is a poem I wrote before I died and was reborn:
- After the years of the apples ripening and the eagles
soaring,
After the festival here the small flowers gleamed like the
first stars,
And the horses cantered and romped away like the
experience of skill; mastered and serene
Power, grasped and governed by reins, lightly held by
knowing hands.

The horses had cantered away, far enough away
So that I saw the horses' heads farther and farther away
And saw that they had reached the black horizon on the
dusk of day
And were or seemed black thunderheads, massy and
ominous waves in the doomed sky:
And it was then, for the first time, then that I said as I
must always say
All through living death of night:
It is always darkness before delight!
The long night is always the beginning of the vivid blossom of day.

(1961)

Umysł to starożytna i sławna stolica

Umysł to miasto jak Londyn
Zadymiony i ludny; to stolica
Jak Rzym, zrujnowany i wieczny,
Zasobny w pomniki, których nikt już
Nie pamięta. Bo umysł, jak Rzym, mieści w sobie
Katakumby, akwedukty, amfiteatry, pałace,
Kościoły i posągi na koniach, obalone, potrzaskane lub zbrukane.
Umysł włada ruinami i sam jest we władaniu ruin
Po każdym święcie nawiedzanych widmami pokoleń.

„Mów o nas, co chcesz; takimi uczyniła nas miłość”.
Jesteśmy z takiej materii, z jakiej zrobione są sny
I krótkie nasze żywoty podległe są rządom bogów, Pana
Wygrywającego na piszczałce, goniącego za pragnieniem
I winobraniem; i bóstwa z łukiem i strzałą,
Kupidyna, przebijającego na wskroś serce, z nagła i na zawsze.

Prochem jesteśmy i w proch się obrócimy, gdy już opadnie
Złoty deszcz i osiądą popioły, kiedy brąz
Rozbije się i rozkruszy, gdy przeminą bezkształtne posągi
Zimy, snu i nicości. Kiedy
Domowe światła wszechświata
Rozbłysną i zapłoną?
Bo to nie morze
Szumiące w muszli,
Ani serce w godzinie harfy,
Ale porażający lęk przed nieposkromionymi
Końmi Apokalipsy, pędzącymi w dzikim popłochu
Ku Arkturowi- i powracającymi nagle...