Ach, mogiły dokoła, mogiły, mogiły!
Miałem ja niegdyś liczne grono przyjacieli -
Każdy mi był kochany, każdy mi był miły,
A dziś - wieczna niebytu granica nas dzieli.
 
I jestem na tej ziemi wciąż bardziej samotny -
Bo każdy się kolejno kładł w podziemne łoże:
I opuszczał na zawsze ten padół przelotny,
I odchodził w nieznane, tajemnicze zorze.
 
O, przyjaciele moi i nieprzyjaciele
(Gdyż pamięc nieprzyjaciół jest mi równie droga!),
Gdzież wy teraz? W mogiłach. Wiele mogił, wiele -
Coraz więcej - i coraz pustsza moja droga.
 
Tak chytrze mnie zwodziła śmierć, że mnie nie tyka -
Lecz wszystko, co mi było najdroższe - i wszystko,
Com kochał - wciąga w pomrok swego matecznika -
I dokoła mnie rośnie wieczne cmentarzysko.
 
Drogie oczy, zielone jako morza fale,
Które widzę i których nigdy nie zapomnę -
Gdzie wy? Jakie was kryją mgły, jakie oddale?
Jakie nieskończoności złote i ogromne?