Gdy przychodzi wiosenna pogoda pisze do Ciebie pewna osoba. Ona Cię kocha i tęskni stale, chociaż Ty o niej nie myślisz wcale.

Twój głos się echem odbija i na zawsze będzie już w myślach mych. Dlaczego wciąż mnie omija szczęście którym właśnie jesteś Ty.

Gdy jestem daleko - myślę o Tobie. Gdy jestem sama - jest mi Ciebie brak. Gdy płaczę - czekam, aż mnie pocieszysz. Boję się, że pewnego dnia, obudzę się, a Ty nie będziesz chciał mnie znać.

Po co mam go kochać? Po co mam go znać? Jeśli moja miłość nie będzie wiecznie trwać.

Jestem smutna niesłychanie i smutaskiem już zostanę.

Kochałem, szanowałem i miłości nie doznałem.

Kogo ominęło cierpienie, ten powinien poczuwać się do obowiązku łagodzenia cierpień innych.

Bez bólu i cierpienia - nie istniejemy.

Ból oczyszcza duszę.

Zawsze istnieje człowiek, bardziej cierpiący od Ciebie.

Dla cierpiących, najmniejsza radość jest wielkim szczęściem.

Jaki by nie był powód łez, w końcu i tak trzeba wytrzeć nos.

Ze wszystkich klęsk miłosnych klęską najdotkliwszą jest ta, która przynosi zagładę miłości. Tylko ta klęska ostateczna już nie rani.

Wierzyłam Ci, lecz nie było warto.

Lipiec się kończy, a sierpień zaczyna. Pisze do Ciebie pewna dziewczyna. Ona Cię kocha zawsze i stale, a Ty nie myślisz o niej wcale.

Gdy byliśmy razem było tak pięknie. Teraz już Cię nie ma, a ja znowu cierpię.

Złamałeś mi serce - nie chciałeś mnie znać. Ja Cię kochałam - nie dałam Ci spać.

To był przypadek, że Cię poznałam, a wielki błąd, że pokochałam.

Kocham kotku Cię na zabój, z Tobą życie spędzić chcę. Więc dlaczego tulisz jego, zamiast ze mną spotkać się?

Miłość chwilami przychodzi i odchodzi, czasami zawodzi. Oślepia, ogłupia. Potrafi także ranić.