Matthew Anderson
Nazywam się Mathew Anderson green hornem byłem gdy
wlazłem na pokład jednego z tych co hen na południe szły
a był to w mym życiu pierwszy rejs poznałem więc morza smak
ciężka robota tam prędko też przygięła mój sztywny kark.
Way, hej żegluj no strzeżcie córek swych w Hilo
Jankeski statek w zatokę wszedł potańcujemy tam sobie fest.
Harpunnik stary nauczył mnie przeliczać długie dni
na krągłe kształty baryłek co w gardziele ładowni szły
a kiedy dzielny statek nasz miał tranu pełen brzuch
odwrócił swój dziób i pochylił maszt na Hilo Town obrał kurs.
Słońcem nas przyjął Hilo port na brzegu dziewczyny już
kolanem ech o kolano trą a mężczyźni rwą czapki z głów
a kiedy już nasz cuchnący tran na złoto zamienił się
portowym uciech szedłem szukać tam nie wiedząc że zgubi mnie to.
Małej Jill wpadłem w ręce miała oczy jak morza toń
podniosła raz rzęsy a ciepło ich przypomniało stracony dom
oddałem się jej niby dzieciak o swym ojcu mówiła mi
że pastorem jest i jak walczy ze złem niczym tarcza w tym mieści tkwi.
Jak słońce co wiosną roztapia kry tak szybko sprawiła że
padłem na kolana i zgodziła się przysięgać na dobre i złe
nie zobaczę już Atlantyku chmur, gór mięsa płynących krwią
może czasem sztorm przyniesie mi mej wolności piosenkę tą.