Religijne

Gdy uczniów swych

Gdy uczniów swych posyłał Pan,
By nieśli wieść radosną.
Żegnając ich dał swoją moc
I mówił tak z miłością.

Nie warto na drogę tę
Sandałów i płaszcza zabierać.
Nie trzeba nam srebra brać,
O dach nad głową zabiegać.

2. Nowinę tę głosili więc
Po czterech stronach świata.
Bogaci tak, nie mając nic,
Bo miłość jest tak bogata.

Nie warto na drogę tę
Sandałów i płaszcza zabierać.
Nie trzeba nam srebra brać,
O dach nad głową zabiegać.

3. Gdy ukończyli żniwo swe
W ostatnią drogę ruszali.
Patrzyli w niebo na Ojca dom
I tak z ufnością wołali