Wiersze

• ZIELONY DZBAN
  Bolesław Leśmian
  To nie stu rycerzy, lecz sto trupów leży!
  
  Nie sto trupów leży, jeno stu rycerzy!
  
  A nie dla nich ruczaj dzwoni,
  
  A bór szumny od nich stroni,
  
  Jeno wicher we sto koni
  
  Znikąd ku nim bieży.
  
  
  
  Wybiła godzina - wiosna się zaczyna,
  
  Z chaty poprzez kwiaty wybiega dziewczyna,
  
  Dzban zielony, pełen wody,
  
  Niesie zmarłym dla ochłody
  
  W skwar śmiertelnej niepogody,
  
  Co w proch wargi ścina.
  
  
  
  Stopy moje - bose, skronie - złotowłose,
  
  Kochałam, płakałam, zmarłym wodę niosę,
  
  Oczerstwijcie ból wasz słony,
  
  Smakiem śmierci podraźniony,
  
  Cały ranek w dzban zielony
  
  Ciułałam tę rosę.
  
  
  
  Wypić - wypijemy, lecz nie ożyjemy,
  
  Na polu w kąkolu żal się chwieje niemy,
  
  A my leżym z ziemią w zmowie
  
  W tym tu rowie i parowie,
  
  Lecz nikt tego nie wypowie,
  
  Gdzie my teraz, gdzie my?
  
  
  
  Jedyny dobytek - ciszy w sobie zbytek
  
  I snu podziemnego żmudny bezpożytek.
  
  Nim sporządzisz dla nas sanie
  
  Na wieczyste zimowanie,
  
  Połóż wieniec na kurhanie
  
  Z kalinowych witek.
  
  
  
  W waszym zgromadzeniu, w natłoczonym cieniu,
  
  Jest taki, co maki kładł mi na ramieniu,
  
  Niech ze dzbana pije wodę,
  
  Niech przypomni lata młode,
  
  Gdy raz spojrzał w mą urodę
  
  W nagłym zachwyceniu !
  
  
  
  Płyną dni niezłomne, czasy nieprzytomne,
  
  Nie wierzę, że leżę trzy lata ogromne!
  
  Mak pamiętam purpurowy,
  
  Ale twojej, dziewczę, mowy
  
  I tej złotej w słońcu głowy
  
  Już dziś nie przypomnę!
  
  
  
  Chmurzą się błękity, płacze deszcz obfity,
  
  Na trawie w murawie leży dzban rozbity,
  
  Dzban rozbity leży, leży,
  
  A śpi pod nim stu rycerzy,
  
  A wiatr znikąd ku nim bieży,
  
  Kurzawą okryty!