Wiersze

• Przepędzić czas (Die Zeit vertreiben)
  Rainer Maria Rilke
   
  Die Zeit vertreiben
  
  
  Wunderliches Wort: die Zeit vertreiben!
  Sie zu halten, wäre das Problem.
  Denn, wen ängstigts nicht: wo ist ein Bleiben,
  wo ein endlich Sein in alledem? –
  
  
  Sieh, der Tag verlangsamt sich, entgegen
  jenem Raum, der ihn nach Abend nimmt:
  Aufstehn wurde Stehn, und Stehn wird Legen,
  und das willig Liegende verschwimmt –
  
  
  Berge ruhn, von Sternen überprächtigt; –
  aber auch in ihnen flimmert Zeit.
  Ach, in meinem wilden Herzen nächtigt
  obdachlos die Unvergänglichkeit.
  
  
  Przepędzić czas
  (tł. M. Jastrun)
  
  
  Dziwaczne słowo: przepędzić czas!
  Zatrzymać go, to byłoby zadanie.
  Bo kogóż to nie trwoży: gdzie jest trwanie,
  gdzie w końcu byt w tym wszystkim wszystkich nas?
  
  
  Spojrzyj, dzień zwalnia kroku przed przestrzenią,
  która ku wieczorowi go porywa:
  wstanie zmieniło się w stanie, stanie w leżenie,
  i wszystko z własnej woli leżące upływa –
  
  
  Góry śpią w świeżości gwiazd ogromnej; –
  lecz w nich także czas jest pełen błysków.
  Ach, w moim dzikim sercu bezdomnie
  nocuje wiekuistość.